Rekverband

Een kennis van mij, die luistert naar de bijnaam “Nijntje”, omdat dat het enige boek is dat hij ooit gelezen heeft, komt met een plan op de proppen. Hij wil mij en mijn collega Fröhlich, meenemen naar Driebergen. Daar gaat hij elke zaterdagavond heen.

‘Is echt wat voor jullie, jongens’, zegt hij. ‘Daar is een ‘etablissement’ waar je kunt zuipen, dansen en luisteren naar levendige (?) muziek. En dat allemaal tegelijk.’
Een “etablissement” op niveau dus. Driebergen!! Dat is een naam die ik alleen van filemeldingen op de radio ken.

Twee uur met Nijntje in een auto zitten komt op hetzelfde neer als twee dagen met je schoonmoeder in een huisje van Gran Dorado bivakkeren. Niet dat ik dat ooit gedaan heb, maar ik heb volwassen mannen meegemaakt die na zo’n avontuur gedwongen werden opgenomen in landhuizen met namen als “Huize Rustverdiend” en “Paviljoen Laatste Kans.”
Toch gokken we op een leuke avond en gaan Fröhlich en ik met Nijntje mee naar Driebergen.
Nijntje rijdt en begint meteen te jammeren over de ‘spelregels’ van het ‘etablissement’ in Driebergen. Gelukkig zit Fröhlich naast hem en die trekt hem goedmoedig aan zijn oor waardoor de auto een eigen leven gaat leiden en bewijst dat auto’s, wat slalommen betreft, in niets onderdoen voor een professionele skiër. Nijntje begrijpt de boodschap en houdt voor de rest van de rit zijn mond.

Daardoor missen wij relevante informatie zoals wij al snel ontdekken. Nijntje is gekleed als een directeur op zijn vijfentwintig jarige jubileum: Zwart pak, wit overhemd, grijze das en zwarte schoenen. Niet verbazingwekkend omdat hij er altijd zo bijloopt vanwege zijn beroep. Hij is begrafenisondernemer. Zelf draag ik een felgeel jasje en een spijkerbroek . Daaronder, zwart T-shirt en blote voeten in gele bergschoenen. Over Fröhlich ’s vrijetijds outfit kan ik kort zijn. Een (in het verleden) wit T-shirt, jeans waar het prijskaartje nog aan bungelt en westernlaarzen met hoge hakken. Kortom, een accountant in bonus zoals wij die allemaal kennen.

Op de deur van het ‘etablissement’ staat: “Kostuum voor heren verplicht”.
‘Dat had ik jullie dus willen zeggen voordat die gek hier mijn oor bijna van mijn hoofd trok,’ zegt Nijntje beschuldigend.
‘Maakt niet uit,’ zegt Fröhlich. ‘Daar staat dat een kostuum alleen voor heren geldt. Ik ben geen heer.’
Opgelucht door deze logische samenvatting van het probleem, gaan wij naar binnen waar wij op een portier in een soort piccolo pakje stuiten. Hij trekt zijn neus op als hij ons ziet.
‘Kostuum verplicht eh..heren,’ zegt hij afkeurend.
‘Really???,’ zegt Fröhlich. ‘Mijn naam is Jonkheer Baron van Fröhlich tot Fröhlich. Ik ben sponsor van die behanger daar.’ Hij wijst op mij. ‘Die behanger is ontwerper van rekverbanden en zijn volgende rekverbanden-lijn hangt volgende week in alle salons in Parijs.’
‘Misschien gaan wij deze tent afhuren om een modeshow te organiseren. Tout Nederland komt op bezoek. Leuke reclame voor jullie maar ja, als je moeilijk gaat doen.’
Tout Nederland!!! Jezus, ik ben onder de indruk. Portier ook. Waarvan weet ik niet maar we mogen doorlopen.

Eenmaal binnen lijkt het of wij op een begrafenisreceptie terecht zijn gekomen. Allemaal mannen in zwarte pakken en vrouwen in zwarte doorzichtige jurkjes .Logisch dat Nijntje zich thuis voelt hier. Nijntje verdwijnt tussen zijn soortgenoten terwijl er een man met een soort pandjesjas , die de gerant blijkt te zijn, op ons afkomt. ‘Kijk aan,’ zegt hij. ‘Fijn dat u zo snel kon komen, de damestoiletten zijn verstopt. Wilt u mij maar volgen?’ Ik wil protesteren maar Fröhlich stoot mij aan en schudt zijn hoofd.

Daarom volgen wij pandjesjas naar de toiletgroep. Daar aangekomen trekt Fröhlich zijn neus op: ‘Jezus, kerel, wat meurt het hier. Heb je je baas door de plee getrokken?’
“Eh… pèrdon?”, zegt pandjesjas. Dan lacht hij. ‘O, ja. Dat is natuurlijk humor hè ,eh bij jullie?’
Dan steekt Fröhlich zonder omwegen zijn hand in een toiletpot en roert wat heen en weer. Hij trekt een bezorgd gezicht. Even later haalt hij zijn hand weer uit de pot en veegt die aan de pandjesjas af.
Pandjesjas slaakt terugdeinzend een gilletje: ‘Ajakkie!! Wat doet u nou???’
‘Even afdrogen, makker,’zegt Fröhlich.
‘Mijn diagnose? Er zit maandverband vast in het riool,’ gaat Fröhlich verder. ‘Kan ik pas volgende maand verhelpen. Laat de dames maar op de heren groep plassen voorlopig.’
‘Eh..o juist jà,’ stamelt pandjesjas. ‘Waarom volgende maand pas?”
‘Omdat dan de nieuwe maand begint,’ zegt Fröhlich. ‘Maandverband moet je altijd een maand laten zitten.Daarom heet het ook maandverband. Kun je het nog volgen?’
‘Eh..als ik je nou 200 euro’s geef,’probeert pandjesjas.
Fröhlich schudt spijtig zijn hoofd. ‘Uitgesloten, ‘ zegt hij.
Pandjesjas loopt in zichzelf mompelend weg en dus lopen wij weer naar het feestgewoel.

Drie karnemelkjes tic later komt pandjesjas weer naar ons toe en begint weer te zemelen over verstopte riolen , onwillige loodgieters en ‘exorbitant’ hoge prijzen. Ik laat Fröhlich over aan de zemelende pandjesjas en loop de zaal in. Een dame met een bontstola wil met mij dansen. ‘Ik hoorde van de gerant (ze spreekt het uit als zjeerande) dat u en uw eh..collega daar, ze wijst op Fröhlich, de eh…loodgietersbranche frequenteren? ‘
‘Nee hoor, mijn collega Fröhlich zit in de rekverbanden branche.’

Ze haalt haar neus op.
Dan lacht ze en knijpt me in mijn schouder. Ze fluistert in mijn oor. ‘Moet u nog ergens heen eh vannacht?’
‘Zeker,’ antwoord ik. ‘Ik heb thuis een Rat zitten. Een tamme weliswaar maar die moet toch verzorgd worden.’
‘Ach, wat enig,’ zegt ze. ‘Dus uw.. eh.. collega zit in de.. eh.. rekverbanden en u zit in de ratten?’
‘Juist,’ zeg ik. ‘Ik had het zelf niet beter kunnen samenvatten.’