Investeren

Mijn collega Fröhlich wil ineens een club voor alleenstaanden beginnen. Wij zijn een paar keer in zo’n club geweest en sinds die tijd ziet Fröhlich, eurotekens voor zijn ogen dansen. 

“Kunnen wij ook”, zegt hij. 
“Wij??”, vraag ik. 
“Ja, jij en ik. Binnen vijf jaar zijn we binnen”.
“Waarom zou ik?”, vraag ik verder.”Ik ben wel tevreden zo. Waarom zou ik mij die ellende op de hals halen?!”
“Ellende??”, vraagt Fröhlich. “De toekomst ligt in de alleenstaandenmarkt. Weet je hoeveel groei daar in zit op jaarbasis?
We moeten het kapitaal van ons accountantskantoor eens een beetje gaan investeren.

Jij gaat praten met het oplichtersgilde zoals advocaten en notarissen, om de zaak rond te breien en ik doe de praktische dingen. Fröhlich heeft het al helemaal uitgedacht. 

Hij heeft ook al een pandje op het oog. In Purmerend op een Industrieterrein. Ziet er leuk uit.Groot genoeg om een club in te beginnen. Parkeerruimte in overvloed. Aan het raam hangt een papiertje met “Te Huur” erop. Geen telefoonnummer. Wij rijden naar het Gemeentehuis om inzage in het kadaster te vragen. De naam van de verhuurder bijvoorbeeld zou wel handig zijn. 

De file naar Purmerend duurt maar drie kwartier en tegen die tijd klaagt Fröhlich over een muisvoet, vanwege het vele indrukken en loslaten van het gaspedaal. Als wij het Gemeentehuis binnenlopen belanden wij een oase van rust. Planteneilanden, terrasjes, zithoekjes. Zouden er ook mensen werken? Door een receptioniste worden we naar de 3e etage gestuurd. In de lift zeg ik: 'verpest het nou niet met je slappe grappen, Fröhlich. '

Als we uit de lift komen zie ik lange gangen met om de twee meter een deur.Alle deuren staan open zodat wij goed zicht krijgen op de hedendaagse moderne ambtenaar. Zonder uitzondering staren alle ambtenaren naar een beeldscherm. Kromme rug, starende oogjes en gespalkte polsen wegens muisarm-gevaar.Hier en daar stijgt een zacht gesnurk op vanachter een bureau. 

Dan zijn we bij de kamer van het kadaster. Twee ambtenaren achter een bureau. Een ervan is bezig koffie in een filter te gieten terwijl hij tegelijkertijd in zijn neus staat te pulken. De ander zit op zijn gemak iets uit een grote gebaksdoos te eten. Aan het plafond hangen vlaggetjes. Ach, zegt de neuspulker als hij ons ziet. En wie mogen jullie dan wel niet wezen. Ik kijk naar de vlaggetjes en Fröhlich zegt; ”Bassie en Adriaan om het ambtenarendom wat nieuw leven in te blazen”. 

Ik probeer meteen de boel te sussen en zeg:”Let maar niet op hem hoor, hij heeft een middagje verlof uit de sociale werkplaats.” 

Neuspulker neemt Fröhlich van top tot teen op zegt. “Ja, nu u het zegt: “Al te snugger ziet hij er niet uit.” Dan kijkt hij naar de vlaggetjes aan het plafond en zegt: “Tja, mijn collega’s meenden mijn vijftigste verjaardag wat luister te moeten bijzetten.” 
“Is zeker niet gelukt?”,vraagt Fröhlich belangstellend.
”Hoezo?”, vraagt neuspulker. 
“Omdat je uitziet alsof je net onder een tractor vandaan komt”, antwoordt Fröhlich beleefd. ”Of zie je er zo slecht uit omdat het gebak je een rib uit je lijf heeft gekost?” 
Ik geef Fröhlich een corrigerend schopje tegen zijn enkel. 
“Hahahaha. Nee hoor, feestje gehad gisteren.”
“Ja, ik snap het”, blijft Frohlich doordrammend de boel verpesten. “Eenmalige verrassing van moeder de vrouw zeker? Vanmorgen een beetje uitgewoond het Gemeentelijke bureel opgezocht. Ik ken dat. Zit er zeker niet ver naast?”

Dan duikt de man zonder te reageren achter de computer om onze gegevens op te zoeken. Tijdens het wachten verlegt Fröhlich zijn belangstelling naar de gebaksvreter. “Wanneer bent u begonnen?”, vraagt hij. 
 “Om half negen”, antwoordt gebaksvreter. Ik kijk op mijn horloge: twee uur. 
”Dan neem je er wel de tijd voor”, zegt Fröhlich “Niet bang dat je darmen straks je oren uit kronkelen, met al die vruchtengelei die je je strot in schuift ?”
“Ik ben om half negen begonnen met werken, niet met taart eten”, zegt de gabaksvreter geïrriteerd. 
Fröhlich gaat gewoon door met jennen: “Vreet je altijd uit een doos?’ 
“Ja”, zegt gebaksvreter.“ Wat is daar mis mee?”
“ Slechte gewoonte”, antwoordt Fröhlich. “Wel eens van aids gehoord?” 
Neuspulker draait zich om.: ”We hebben hier te maken met twee komieken, Bas. En nou wegwezen voor ik mijn geduld verlies en jullie de gegevens niet verstrek”. 

Snel trek ik het velletje papier uit zijn handen en bedank hem vriendelijk. 

Gebaksvreter schuift met een vies gezicht de doos van zich af, waardoor er wat slagroom op zijn broek valt. “Zie je wel”, zegt Fröhlich. “Jezelf bevuilen is het eerste teken van een geslachtsziekte”. De deur wordt achter ons dicht geknald. 
“Waarom doe je toch altijd zo lullig”, vraag ik in de lift.
“Dat moet jij nodig zeggen, antwoordt hij. Trouwens, ik heb je net tien euro bespaard. Door al mijn gezeik heeft hij het gewoon vergeten te berekenen” 

Ik denk hier even over na:' Wat heb jij vroeger allemaal toch meegemaakt  in je leven, Fröhlich, dat je zo geworden bent? '

Fröhlich zwijgt en wij lopen naar buiten. Wij moeten eens praten met de verhuurder.