Mijn moeder en ik zijn altijd racistisch geweest

Op tv een discussie over zwarte Pieten. De zoveelste in de afgelopen vijf jaren.

De toon grimmiger. Bij De Wereld Draait Door, drie gasten die er over discussiëren.

Twee zijn tegen Pieten die zwart zijn. Een is er gematigd voor.

Deze verdeling is logisch. Want, een grachtengordel programma. Gemaakt vóór en dóór grachtengordels. Dus twee politiek correcte grachtengordels en één rechtse racist.

Dat wil zeggen, als rechts racistisch gezien door de grachtengordels maar in werkelijkheid iemand met een genuanceerde kijk op de Zwarte Piet.

Een van de grachtengordels is Georgina Verbaan. Doet iets met films en acteren. Heeft een houding van. Spreek mij niet tegen want ik ben bekend. Ik zit in het vak!

Het vak is een begrip dat bekende Nederlanders hanteren om hun bekend zijn aan te duiden.

Het, vak noemen is redelijk arrogant. Loodgieters hebben een vak. Bakkers ook. Groenteboeren. En artsen uiteraard. Die mogen allemaal terecht beweren dat ze een vak beoefenen! Bekende Nederlanders zijn uitsluitend bekend vanwege hun kop op tv. Dat kun je geen vak noemen.

Verbaan heeft een T-shirt aan. Met een tekst erop: Zwarte Piet is racisme.

Gek genoeg schokt mij dat. Voor de goede orde. Wat mij betreft mag een Piet in alle kleuren van de regenboog rondlopen, maar ik houd al vanaf dat ik kan lopen van Zwarte Piet. Zonder daar ooit één racistische gedachte bij gehad te hebben.

Ik hield an de Sint. En van zijn Piet. En ik herinner mij hoe mijn lieve moeder, Sinterklaasliedjes  met ons meezong. Hoe zij enthousiast zwaaide naar Zwarte Piet als die aankwam in ons dorp. Hoe liefdevol zij keek als wij onze cadeautjes uitpakten. Hoe wij Sint en Piet moesten bedanken.

Die ene zin op dat T-shirt van Verbaan en consorten, heeft in een klap een streep door mijn jeugd beleving gezet. Mijn moeder en ik zijn altijd racistisch geweest.

Ik (H) uil)

De Fabeltjeskrant verschijnt vanaf morgen in tabloid-formaat, lees ik.  Sinds zijn eerste publicatie in 1968 werd het dagblad in het zogenaamde broadsheet-formaat gedrukt, maar daar komt dus nu een eind aan.
Dat doet mij denken aan een recent vogel avontuur:

Vogels, in het algemeen, denken dat ze slim zijn.
Onterecht. Vogels waren dom,  zijn dom,  en zullen altijd dom blijven.
Je ziet er voorbeelden van. Dat vogels denken slim te zijn .

Rijdend op mijn fiets  begint het al. Vogels die niet opzij gaan. Die gewoon midden op straat bezig blijven met wat ze altijd doen; doelloos rondpikken in allerlei zaken die voor hen belangrijk schijnen te zijn.
Vroeger gingen ze altijd opzij. Zagen ze een fiets naderen dan fladderden ze, zoals het hoort, naar veiliger oorden.
Een meter voor mij zit een vogel gewoon te zitten. Op een krant. Geen denken aan wegfladderen.
Dat komt omdat er al jaren niet meer gejaagd wordt op vogels. Vogels denken dan dat ze gewoon kunnen blijven zitten als er een sukkel op een fiets nadert.
Waar ze aan voorbijgaan, is dat er weliswaar niet meer rücksichtslos op hen gejaagd wordt maar dat dat niet wil zeggen dat er geen dooie vogels, opgestapeld in rijen van tien, bij de kiloknaller in de etalage liggen. Ik bedoel, hier wordt hun domheid weer mee aangetoond.

Ik kom er niet omheen. Ik heb de keuze om, om de vogel heen te rijden of over hem heen te rijden, wat overigens helemaal niet zo zielig is als men denkt, voornoemde stapels ingevroren vogels bij de kiloknaller in aanmerking genomen.
De vogel op de krant voor mij heeft een leesbril op zijn hoofd.
Die ongekende arrogantie! Misselijk word je ervan. Dat de vogel een uil blijkt te zijn doet niets af aan het feit dat het net lijkt of het een echte bril is. Vogels horen geen brillen te dragen, ook geen dingen die op brillen lijken maar het niet zijn.

Vogels zijn vogels en horen in paniek weg te vliegen als er iemand op een fiets aankomt.
Het toppunt van vogel arrogantie, is dat sommige vogels menen recht te hebben om een plek in te nemen op de rijweg.
Straks gaan we nog beleven dat de dames en heren vogels recht menen te hebben op een pensioen. Of een geheel verzorgde vliegvakantie naar de Canarische eilanden.

Ik besluit, geheel tegen mijn gewoonte, niets menselijk is mij vreemd, om de vogel heen te rijden.
Dus wijk ik naar rechts uit. De vogel ook. Ik wijk weer uit, val naar rechts en belandt met een boog op het trottoir naast mij.
Een auto achter mij dendert met een,  blijkt achteraf,  man met hartstilstand achter het stuur, met 80 km per uur het fietspad op waar ik twee seconden geleden nog in gereanimeerd gesprek met de vogel vertoefde.
De auto eindigt op slechts vier centimeter naast mij tegen een lantaarnpaal.
De vogel landt drie meter verder op een tak in een boom. De leesbril zit nog op zijn hoofd.
Hij knikt mij ernstig toe.
Ik knik terug.
Ik (h)uil.

Plugje

Mijn mobieltje laadt niet meer op.
De verkoper van de telefoonwinkel kijkt mij verbaasd aan. De wenkbrauwen opgetrokken, in een omgekeerde V. Het vlinderdasje om zijn nek wipt sierlijk op en neer met zijn verontwaardigde adamsappel.

‘Nou môneer, dit is nu echt de eerste keer dat ik deze klacht hoor. Eens even kijken. U heeft een Samsung zie ik? Hoe lang heeft môneer dit toestelletje al?’
‘Vijf weken.’
‘Papperlapap! Dat zou eigenlijk niet moeten mogen hè?’
‘Dat is een understatement, als ik het zo mag uitdrukken.’
‘Haha , die môneer. Maar u heeft wel gelijk natuurlijk.’
‘Mag ik u nog wat vragen?’
‘Môneer mag alles vragen. Môneer’s vragen zullen bij mij op een rustige plek landen.’
‘Dat is een geruststellende gedachte. Maar denkt u, in vervolg daarop, dat er een serieus antwoord bij mij in de veilige haven voor anker zal gaan?’

De inmiddels ingezakte omgekeerde V van zijn wenkbrauwen schieten weer terug in een verbijsterde positie en het vlinderdasje maakt bijna een redelijk geslaagde salto…
‘Daar kan môneer voor honderd procent van uitgaan. Wat was uw vraag?’
‘Nou, waarom gebruikt Samsung, in tegenstelling tot haar concurrenten, bij de oplader niet gewoon een rond pinnetje als plugje? Net zoals de Ipods dat hebben. Zodat de tevreden klant eenvoudig een rond pinnetje in een gaatje hoeft te duwen waarna het opladen probleemloos kan beginnen.’

Even kijkt hij mij peinzend aan.’Nou, eerlijk gezegd môneer, vinden wij van de telefoonbranche dat ook allemaal. Maar Samsung heeft nu eenmaal besloten een ander soort plugje te gebruiken.’
‘Índerdaad. En dat plugje is zodanig vierkant ontworpen dat je moet wrikken om het in de gleuf van het mobieltje te persen. En als je het plugje toevallig met de verkeerde kant in het toestel steekt heb je dus een probleem.’
‘Môneer heeft helemaal gelijk. Weet u wat. Ik zal hem laten maken. Over drie weken is hij klaar. Heeft môneer nog zijn oude toestel?’
‘Nee, dat heeft môneer niet. Die heeft u bij aankoop van deze nieuwe Samsung ingenomen ter verzending naar Afrika. Zodat die arme drommels daar ook nog wat hebben.’
‘Ach kijk aan.’ Hij kijkt naar een hoge ijzeren bak naast hem en begint er in te graaien. ‘Môneer had toch die Alcatel?’
Ik knik bevestigend en hij graait verder. ‘Hebbes! Hier is de ondeugd. Gelukkig nog even niet afgereisd naar de binnenlanden van Centraal Afrika hahah. Oké, even de simkaart overhevelen en klaar is Kees. Over drie weken kunt u uw Samsung gerepareerd en wel ophalen.
Mag ik môneer dan tenslotte nog een plezierige reis huiswaarts wensen?’

Op weg naar de uitgang passeer ik een man die net binnenkomt. Bij de toonbank hoor ik hem zeggen dat hij klachten heeft bij het opladen van zijn mobieltje.
‘Nou môneer,’ hoor ik de verkoper zeggen, ‘dit nu echt de eerste keer dat ik deze klacht hoor.’
De deur achter mij sluitend zie ik in gedachten de omgekeerde V van zijn wenkbrauwtjes verschijnen…

Laat je niks wijsmaken

Meestal zit ik niet aan de bar.  Liever zoek ik een tafeltje op, bij voorkeur waar niemand anders zit.
Ik heb daar een verwrongen theorie over. Verwrongen in de zin van bevooroordeeld maar dat zal mij een zorg zijn.
Als je in een kroeg eenmaal aan de bar belandt is het gedaan met je.
Op een  gegeven moment krijg je je vaste plek. Dat je dan binnenkomt en alle plaatsen zijn bezet behalve die kruk waar jij altijd op zit.
En het ergste: bij binnenkomst je wodkaatje staat al op de bar klaar. Op dat moment ben je echt diep afgezakt.
De tafeltjes zijn bezet dus sta ik aan de bar.  Hoewel er nog twee krukken vrij zijn weiger ik te gaan zitten. Zeg maar, een laatste strohalm waar ik mij aan vasthoud. Zo lang ik niet zit houd ik de boel onder controle.

Naast mij zit een man die het niet redde en op zijn vaste kruk verveeld wat rondjes draait met zijn glas bier.Het glas beweegt gemakkelijk rond vanwege het vocht op de bar.
Hij neemt een lange haal van zijn shaggie en kijkt mij met bloeddoorlopen ogen aan.
’Ga eindelijk eens zitten man,’ zegt hij. ‘Ik word nerveus van dat gestaan van jou.’
‘Neem dan nog een biertje,’ antwoord ik. ’ Of een pilletje’.
‘Ik heb mij pas toch een goed figuur geslagen,’ zegt hij zonder op mijn advies te reageren.
‘En?’ vraag ik meelevend. ‘Sloeg ze terug?’
Ik zie hem denken. Een diepe rimpel in zijn voorhoofd.
Dan neemt hij een slok bier en zet het glas met een klap op de bar.
‘Gaan we bijdehand doen?’ vraagt hij. ’Nee het zit zo,  ik had afgesproken met een vrouw die ik via internet had leren kennen. Wij hadden afgesproken in Amsterdam, op het Centraal Station.
Ik kende haar van een foto maar ze zag er in het echt heel anders uit.  Die fotograaf heeft er nogal wat tijd ingestoken zeker om er nog wat van te maken?,  zei ik tegen haar.
‘Dat was niet zo handig,’ antwoord ik.

Hij neemt nog een lange haal van zijn shaggie. ’Dat kun je wel stellen, ze draaide zich meteen om en ging er vandoor. Nou ja, niemand is perfect zal ik maar zeggen.’
‘Dat is waar,’ zeg ik. ‘Maar sommigen laten het wel érg merken.’
Hij neemt nog een lange haal: ‘Nou moet je niet nog bijdehanter worden maat, dit is een serieus probleem namelijk.’
Ik neem nog een slok van mijn wodkaatje en iemand draait de muziek nog wat harder. Of het al niet hard genoeg stond. Iets met rap of zo dus leg ik wat geld op de bar en drink mijn glas leeg.
‘Ga je nu al weg?’ vraagt de man , zijn peuk uitdrukkend om meteen een volgende te draaien.
‘Wil je het vervolg niet horen?’
‘Nee dank je. Als ik tegenwoordig echte muziek wil horen ga ik naar huis. Beter dan hier te blijven rondlummelen.'

De man richt zijn bloeddoorlopen oogjes op mij: ‘Wij zijn anders alleen hier op aarde om rond te lummelen hoor, en laat niemand je iets anders wijs maken..'

Klapvee

Talkshows. Merkwaardig fenomeen. Niet eens zozeer de talkshow zelf, als wel het publiek dat daar meestal omheen zit. Als bij een voetbalwedstrijd.

Ik vraag mij dan altijd af wat zulke mensen dan denken. Mensen die daar vrijwillig gaan zitten. Dat ze dan ‘s morgens wakker worden en dat het eerste wat in ze opkomt dan is; ik ga vandaag publiek zijn bij een talkshow. Ik ga vandaag als klapvee functioneren.

En terwijl het gesprek over kernproeven, wereldoorlogen en gestoorde wereldleiders gaat zit het publiek strak voor zich uit te staren. Velen staren niet naar het geleuter aan de tafel waar de talkshow wordt gehouden maar ergens links daarvan.

Een van de gasten, een deskundige op atoomgebied,  besluit zijn betoog met een positief slot: “de kans is erg groot dat op korte termijn de bom barst.”

Zo, daar kunnen we het mee doen vlak voor het slapen gaan.

Op dat punt gekomen veert het publiek ineens klaarwakker op en applaudisseert opgetogen. Alsof de atoomdeskundige het had over het definitief afschaffen van alle soorten van belasting. En dat de zorg vanaf nu gratis is.

Ik bedoel, volgens de atoomdeskundige is de kans groot om morgen midden in een krater wakker te worden en het publiek viert dat met gefluit en vrolijk geklap.

Mevrouw van Gellekom verbaast zich over mijn, ik citeer,: “naïviteit”  ‘Er staat daar buiten beeld een zogenaamde applausmeester, van Gellekom,’ zegt ze grijnzend om mijn onwetendheid. ‘Dat is altijd zo bij tv opnames. Dan is er altijd iemand die het publiek opwarmt en zorgt voor applaus. Maar deze opwarmer kwam zeker net terug van een show met Linda de Mol. Dus dan dirigeert hij het publiek om heel vrolijk te reageren.’

De volgende gast is aan de beurt. Een van dat incestueuze clubje bekende Nederlanders dat altijd en overal om talkshow tafels zitten te mekkeren. De volgende gast is een of andere uit beeld geraakte acteur van de B--Klasse. Zo’n acteur die ooit bij toeval een paar weken in een succesvolle tv serie optrad en daar zijn tamelijk snel gegroeide arrogante gedrag aan ontleende.

Intussen behoort dat succesvolle serietje al een paar jaar tot het verleden maar dat maakt voor het arrogantiegehalte van de acteur niets uit. Hij denkt kennelijk ten onrechte dat hij zijn tanende anonimiteit kan uitstellen door in dit soort talkshows een, nog steeds,  succesvol acteur te acteren.

De man is puur camerageil. Je ziet hem bijna denken. O my god, ik wil in die camera kruipen. Hij zit nog net niet met zijn hand in zijn broek. Maar veel scheelt het niet.

En ineens begrijp ik ook waarom iemand überhaupt in het publiek bij zo’n talkshow gaat zitten. Je komt in beeld. Morgen op straat herkennen ze je. Bij de groenteboer wordt er met ontzag naar je gekeken. Je was op tv.  In de supermarkt mag je voor je beurt aan de kassa betalen.

Je bent een bekende Nederlander!

We moeten dit accepteren. Wat moet je anders.. Maar toch: Vuilnisman! Mag deze zak ook mee!!!

.

#U2 : O jee! Zit Rusland erachter????

Journaal 9 november: voedselsupplementen totaal overbodig. Alleen vitamine D tabletten zouden goed zijn, mits aangetoond door onderzoek van een arts.
(Noot van Gellekom: dat miljoenen mensen er baat bij hebben mag de pret niet drukken)
Begin september: Ook journaal: Mogelijk verbod op homeopatische middelen.( Noot:van Gellekom: Maar natuurlijk; de farmaceutische industrie ziet miljarden aan de begerige neus voorbij gaan.)

In juli: Het genderneutrale circus slaat haar tenten op bij de NS. Voortaan bestaan er geen Dames en Heren meer, maar alleen “beste reizigers”
Vorig jaar: de zwarte Pieten oorlog in volle gang en vrolijk kerstfeest is vrolijke feestdagen.
De Hema doet de paasdagen in de ban en adverteert met “Hema:vrolijk voorjaar”

Afgelopen weken : een tsunami aan Me too geweld dendert door de wereld. Ineens is ieder zichzelf respecterend lid van de mensheid wel eens aangerand door een of andere filmregisseur, mislukte presentator of een in Netflix optredende randdebiel.
Carrières worden, als ware het slechts vlekken in een zes weken niet schoongemaakte plee in een verzorgingshuis, weg gepoetst.
Let wel; zonder dat er ooit een rechter aan te pas kwam! Tientallen huilende slachtoffers, inclusief slachtoffers van dertig jaar geleden, haasten zich om “kont” te doen van hun “vermeende” verkrachting. Let wel: zonder enige vorm van proces.
Laat dus dat “vermeende” maar zitten.
Onbekende slachtoffers van seksueel over de grens gaande “Onbekende Nederlanders” maken geen schijn van kans. Niemand die hen hoort. Alle ogen zijn namelijk gericht op Bekende en niet te vermijden TV koppen.
Het enige voordeel van deze Me too actie is dat we eindelijk massaal verlost worden van die incestueuze, camerageile tv hordes, maar dat terzijde.

Vind ik daar wat van? Zeker, tegenwoordig moet je overal wat van vinden. Komt ie: Als het allemaal waar is wat de Me too slachtoffers is overkomen, dan vind ik dat schokkend! Erg! Tragisch! Verschrikkelijk! Maar niet eerder dan dat, zoals gebruikelijk in een democratische maatschappij, een rechter daar een uitspraak over heeft gedaan.
Tot die tijd blijf ik mij ergeren aan de hijgerige hitsigheid van hypes en suïcidale media zoals Twitter en Facebook enz.

Vind ik hier nog meer van? Zeker! Moeten wij niet eens ernstig gaan onderzoeken of Rusland hier allemaal niet achter zit? Dat zou namelijk zomaar kunnen.
Daarom pleit ik, mede omdat het hoog tijd wordt voor een nieuwe verhitte discussie, voor een nieuwe hype onder de naam #U2 en de vijfduizendste aanmelder maakt kans op Het nieuwe album: Songs of Experience

Proffesional in Huizen

Bij toeval loop ik langs een pand aan de Lindendreef. Doorzonliving, drie slaapunits, waarvan één met de gebruikelijke afmetingen van een hondenhok en bestemd voor het derde kind dat niet gepland was en waar geen rekening mee is gehouden in het bestemmingsplan.
Ook nog een 'ruim bemeten' zolder die , ‘desgewenst,’ in een handomdraai als ‘study’ kan worden omgetoverd. All around dubbele beglazing uiteraard.

Dat stond allemaal in de verkoopadvertentie die ik las. En nu zie ik het pand zelf. Bordje aan de gevel: “Van der Huizenhoog, Professionals in Huizen. For a smooth live experience (?)"
Vroeger heette dat makelaar. Maar dat verkoopt niet meer. Klinkt te sullig. Professional! Ha ja. Spreek het krachtig uit en proef op je tong de smaak van succes en topsales!
Vroeger kocht je in de uitverkoop, tegenwoordig in de sales. Kijk eens, is nu ‘check this’ geworden.

Lindendreef. Mooie naam. Zie je vaker, zulke mooie prefabberige namen: Perendreef, De zwarte ruiter, Zilverknoop.
Welkom in de wereld van de “young urban professional.”
Wat mij opvalt, is dat er van alles staat in de Lindendreef behalve een Linde. Waarom noem je het dan zo.
En waarom noemt een makelaar zich professional.
Wat mankeert er aan ‘makelaar?’ Of, ‘deskundige.’
Kampioen zou ook kunnen. Hoor eens hoe dat klinkt: “Van der Huizenhoog, de Huizenkampioen.”
Nee dat laatste kan inderdaad niet. Te keukenkampioenerig. Dan trek je misschien teveel IKEA- publiek naar je toe en dat willen we niet als serieuze , op de young urban professional gerichte, house broker.

Naar het huis starend voel ik de neiging opkomen om mijn net gekochte viltstift uit mijn zak te halen. Het is zo’n dikke waar je van die heel brede strepen mee kunt kalken. Zwart. Gekocht bij de HEMA, professional in worsten , garen en band.’
Op het bordje zou ik dan de naam professional door willen strepen en vervangen door een iets bescheidener en meer met de werkelijkheid verband houdende benaming : “Van der Huizenhoog, Ritselaar in huizen.”
Geen idee waar die neiging vandaan komt. Waarschijnlijk uit een soort zinloos verzet tegen het poenerige en schreeuwerige in het algemeen en de oprukkende verengelsing van onze maatschappij in het bijzonder.

Natuurlijk doe ik het niet. Geef ik niet toe aan die neiging. Daar ben ik bovendien niet dapper genoeg voor. Not brave enough, zou de Professional zeggen.

GROF VUIL

Staande in mijn tuin zie ik iemand die op de bel drukt.. Bij mijn buurman Wiebe die relatief autistisch is. O...My...God!!

Het is een man met een pet op. En een jasje waarop “Gemeente” staat.

‘Ik zoek de eigenaar van het grof vuil dat daar op de hoek staat,’ legt hij uit aan Wiebe die open doet.

‘Nee hoor,’ antwoordt Wiebe.

‘Wat, nee hoor!’ Het klinkt verongelijkt. Zoals een kind dat geen ijsje krijgt.

‘U bent niet op zoek naar de eigenaar want die hebt u al gevonden.’

Diep stilzwijgen

‘Anders zou u hier niet hebben aangebeld. Toch? Dus weet u dat het vuil van mij is. Iemand heeft u dat verteld.’

Hij wordt rood. Een beetje maar.

Wiebe maakt plotseling een klein sprongetje omhoog waarbij hij gelijktijdig zijn ogen laat rollen. Daarna blijft hij weer doodstil in de deuropening staan.

Aarzelend doet de man een stapje terug. Een klein druppeltje zweet hangt aan zijn wenkbrauw.

‘Dat heb ik soms,’ legt Wiebe uitt. ’Dan bespringt mij plotseling een langs vliegende helderziende waarneming. Als een school vlooien op een mesthoop.’

‘Vlooien zitten niet op een mesthoop. En over scholen praat je als het over vissen hebt,’ zegt de man belerend.

‘Ach, meneer is een kenner?’

‘Uw vuil ligt daar illegaal. Dat had u weg moeten halen dus moet ik u een bekeuring geven.’

‘Weghalen? Ik?? Daar hebben we vuilnismannen voor. Zie ik eruit als een vuilnisman?’

‘Nou..ergens wel. Maar hoe dan ook; het vuil wordt één keer per twee weken opgehaald dus ligt uw vuil daar nog anderhalve week en….’

‘Heeft u de Here al ontmoet?,’ onderbreekt Wiebe hem.

‘Hij kijkt om zich heen. ’Welke heer?’

‘Geen idee, ik weet niet hoe de Here eruit ziet. Dat weet u beter dan ik.’

‘Waarom zou ik dat beter weten?’

‘U bent toch Jehovagetuige?’

‘Ik ?? Hoe komt u daar nou bij?’

‘Omdat u voor mijn deur staat. Met uw voet er tussen. Dat doen Jehova’s getuigen altijd. Bovendien staat er “Gemeente” op uw jasje. Veelzeggend. Van welke gemeente bent u lid? Pinkstergemeente?’ Baptistengemeente? Gemeente van seksueel gereformeerden?’

Hij maakt ondertussen nog een sprongetje en laat zijn tong uit zijn mond hangen en zijn ogen draaien.

Achteruitlopend maakt de man van de Gemeente zich uit de voeten. Bij het tuinhek roept hij dat Wiebe zijn vuilnis vandaag nog moet opruimen anders “kom ik met grof geschut”

‘Praise the lord,’ roept Wiebe terug en maakt een kruisteken .Het helpt. Zoals altijd bij Wiebe…

Wij zijn eraan gewend. Wij weten niet beter. Je accepteert het...

Uit de dossiers van Bureau van Gellekom& Fröhlich (Geen warm water)

Ik sta net bij de drogist een doos condooms te bestellen voor de gepensioneerde pastoor die tegenover mij woont,  als onze cliënt van ons accountantsbureau, Johannes Burg, belt.

Naast mij staat een scootmobielterroriste met krulspelden, in een troosteloos gebied die sommige mensen haren noemen, mij ijzig aan te kijken.

Ze kijkt van mij naar de condooms die ingepakt worden.

Dus glimlach ik naar haar en zeg iets aardigs om haar op te fleuren: ‘Laat me raden, u was playmate van de maand mei 1923?’

Daarna verlaat ik de drogist.

‘Hoi Johannes,’ zeg ik in mijn mobieltje.

‘Ja, met mij,’ zegt hij kortaf zoals gewoonlijk, ‘mag ik je om een gunst vragen?’

‘Tuurlijk, Johannes. Ik zei net nog tegen iemand: ‘Goh, ik wou dat Johannes me belde en me om een gunst vroeg. Er zijn maar weinig dingen die mij zo blij maken.’

‘Nee, effe, serieus, van Gellekom. Ik bel vanuit Hilton Costa Rica. Aangezien jij in mijn dienst bent moet je even iets regelen. Het zit zo. Er is hier geen warm water en..’

‘Wacht even , Johannes. Heb ik je goed verstaan?  Zei je dat…?’

‘Ongelofelijk, vind je ook niet, van Gellekom?  Dus bel ik de receptie en zeg ik dat het lijkt of ik verdomme op een camping verblijf. En ik vraag, wanneer worden mijn leidingen gerepareerd? Krijg ik als antwoord dat hij dat niet weet!!

Dus bel jij nu even die manager en overtuig hem ervan hoe belangrijk dit is.’

‘Je hebt gelijk, Johannes, in mijn opinie is de toestand met Noord-Korea een te verwaarlozen probleem in vergelijking hiemee. Weet je wat mijn advies is, Johannes?’

‘Nou?’

‘Steek je kop in de plee en trek door.’ Daarna verbreek ik de verbinding.

In mijn boosheid loop ik tegen een soort hoertje op. ’Hee leipo,’ zegt ze.  ‘Zal ik je pijpen? 50 euro.’

Ik lach haar vriendelijk toe: ‘Ik laat mijn zaad nog liever chirurgisch verwijderen,’  en loop door.

Tot overmaat van ramp, belt mijn compagnon, Fröhlich ook nog even op:

‘Wat ben je aan het doen, van Gellekom?’

‘Op weg naar Chippendale’s, Fröhlich. Daar werk ik tegenwoordig. Artiestennaam Zorro.’

‘Ze hadden je beter Klein Duimpje kunnen noemen en..’

Ik hang op. Je accepteert het. Wat moet je anders..

Uit de dossiers van bureau van Gellekom&Fröhlich

Ons bureau heeft vreemde cliënten. Een daarvan is een vrouw die een Sadomasochistische praktijk runt. Mijn compagnon Fröhlich en ik noemen haar steevast Mevrouw SM.

En nu stapt mevrouw SM bij mij binnen. Haar gezicht op onweer, maar misschien hoort dat wel bij een SM’er.
‘Wat kijk je weer opgewekt SM,’ begroet ik haar. ’Volgens mij heb je last van een ingegroeide teennagel. Ga eens langs bij een hoefsmid, daar zul je van opknappen’

Ze kan er niet om lachen. Ze geeft mij een rekening van gasbedrijf “Gas4you”.
‘Kijk,’ zegt ze. Op aanraden van mijn woningbouwvereniging ging ik van Nuon over op Gas4you.Dat zou een stuk voordeliger zijn volgens de woningbouwvereniging.
En nu moet ik 400 euro bijbetalen en ben veel duurder uit.Wil jij even bellen met die maffia? Hier heb je hun brief waarin zij mij de Gas4you aanprezen.’

‘Tuurlijk doe ik dat,’  zeg ik.  ‘Al snap ik niet dat je niet gewoon met je zweep daar naar binnen stormt.’
‘Nee,’  reageert ze. ‘De kans bestaat dat ze dat lekker vinden dus dat risico neem ik maar niet.’

Dus bel ik met meneer van der Adderlak die de brief van de woningbouwvereniging tekende:

‘Met van der Adderlak.’
‘Dag meneer van der Adderlak, met van Hepscheuten hier. Ik ben ombudsman en ik wil graag een kwestie met u doornemen. Mijn cliënte, mevrouw SM, kreeg van u een brief en..’
‘Mevrouw SM??’
‘Ja, Mevrouw Sara Machinist om precies te zijn.Ze kreeg dus een brief van u en die las ik.
En ik dacht meteen; dat is een belezen man, die meneer van der Adderlak. Prachtige stijl, verantwoorde volzinnen en de komma’s op de juiste plaats.
U leest zeker veel literaire werkjes hè?’
‘Ja maar eh …wat heeft dat er mee te maken.’
‘Zie je wel mevrouw SM?. Ik zei het je toch?; meneer van der Adderlak is een erudiete man. Sorry meneer van der Adderlak, ik sprak even tegen mevrouw Machinist die hier naast mij zit.

Zelf zou ik ook graag literaire werkjes willen lezen, maar daar kom ik niet aan toe. Weet u waarom niet meneer van der Adderlak?’
‘Eh..nee maar..’
‘Omdat ik daar geen tijd voor heb.  Ik krijg voortdurend klachtbrieven van mensen die u naar de Gas4you stuurt en die dan duurder uit zijn dan bij de Nuon. Soms wordt mij dat te erg en schieten de tranen in mijn ogen. Ik heb zelfs een kotsbak naast mij staan voor de echt extreme gevallen. Laatst had mijn buurman Wiebe bijvoorbeeld....’


‘MENEER Wiebe zegt u.??? Ik had vorige week een meneer Wiebe aan de lijn. Een vrij radicale man moet ik zeggen, is dat een collega van u?’
‘Nee hoor, meneer Wiebe is mijn buurman en lijdt aan het schriftelijke syndroom van Gilles de la tourette. Hij zit ook in het ombuds gebeuren. Daarnaast exploiteert hij, niet onverdienstelijk, een op incasso gerichte school voor vechtsporten en..’
‘O ja??  Nou, die meneer Wiebe heeft mij anders bedreigd door de telefoon.’
‘Is het werkelijk? Dan boft u want meestal slaat buurman Wiebe de fase van bedreiging over en gaat direct over tot de eh..tenuitvoerlegging.
Soit! Genoeg gefilosofeerd.Even terzake meneer van der Adderlak. Hoeveel smeergeld heeft u gekregen van Gas4you om uw huurders naar hen toe te sturen?’
‘Wat????  Dat pik ik niet!!!’
‘Ik heb gelijk hè meneer van der Adderlak? ‘
‘Hoe hoe….’
‘Hoe ik dat weet?.Bronnen meneer van der Akkerlak. Bronnen.’
Laten wij dit afspreken. As we speak, boekt u vierhonderd euro over naar mevrouw SM. zodat zij het teveel berekende bedrag aan Gas4you kan betalen. Zal ik u dan even het rekeningnummertje van mevrouw doorgeven??’

‘U kunt niets bewijzen en u praat maar wat uit uw nek. Ik ben niet van plan…’
‘Tuttut meneer van der Adderlak. Mag ik u de heer Wiebe nog even in herinnering roepen?’
*%$#&**&%^$%&*
‘Fijn! Afgesproken. Het rekeningnummer is 41 39 00 000. Kan ik op u rekenen meneer van der Adderlak. ? Hoef ik mijn bronnen niet te citeren op de Social media en dergelijke?
Hoor ik daar een ja, meneer van der Adderlak?
Fijn zo. Het was mij een genoegen. Groetjes ook van mevrouw Machinist.’

Buurvrouw SM ligt op de grond.Het lijkt wel of ze stuiptrekt. Rare gewoonte. Maar je accepteert het. Wat moet je anders...…

Kapitein Iglo bevorderd tot Luitenant-admiraal

Termunterzijl/Ziek- Met een gepaste ceremonie zag de bekende kapitein Iglo zijn lange carrière eindelijk bekroond met de titel van Luitenant-admiraal. Daarmee wordt Luitenant-admiraal Iglo meteen de hoogste in rang in de Nederlandse korps Mariniers, na koning Willem-Alexander. Zijn bevordering deed als vanouds het onvermijdelijke  stof opwaaien, aangezien de Nederlandse legertop hiermee opnieuw kiest voor een Noord-Pool. Er waren immers ook enkele Zuid-Poolse kandidaten. Toch viel de keuze op de al wat oudere Iglo, die in al in 1964 bij de Marine kwam en dus een ruime ervaring heeft.

Kapitein Iglo verwierf bekendheid in de jaren ’60 met het uitschakelen van terroristische reclamefilmpjes over garnalen

Zijn vermeende banden met de Finse beroepsdolfijn Flipper  leidden er echter toe dat zijn carrière jarenlang op een laag pitje bleef staan en zelfs bijna op de klippen liep. Sindsdien was zijn ster tanende,  tot zijn succesvolle poging om vissticks op de kaart te zetten. Vissticks is, een virus dat bedoeld is terminale varkens zo te verteren dat het als blikvoer voor soldaten op het slagveld kan dienen .

Dat leverde hem uiteindelijk de zo fel begeerde en  ultieme promotie op.

Wij feliciteren Luitenant-Admiraal IGLO van harte met deze zeer verdiende mijlpaal.

Een sterfbed..Hebt u dat??

Samen met mijn compagnon , Fröhlich run ik een accountantskantoor.

In verband met een klus zijn wij nu in Epe terecht gekomen. Onze cliënt, een eigenaar van een beddenhandel is zijn dochter kwijt. Waarschijnlijk drugs, maar dat ligt nogal gevoelig hier, in God’s lokale paradijs op aarde.

Voor wij de beddenzaak opzoeken, wil ik eerst nog een krant scoren voor de terugreis.

Het is zondag en hoewel de last van de leer steeds minder drukt in Epe, blijft toch het offer aan de sociale controle en de concessie aan de gevoeligheden van de oudere generatie.

Er wordt dus kerk gegaan, koffie gedronken en gewandeld met het hele gezin.

Toch nog een winkel open waar ze kranten verkopen. Bladerend in een NRC, seculiere tegenhanger van rechtzinniger leesstof elders in de krantenhanger, hoor ik stemmen achter mij.

Kennelijk een dominee tegen een gelovige: ’vanmiddag preek ik niet, Hannes, want ik heb jullie iets te vertellen’(?)

Fröhlich moet erom lachen. Hij heeft een hekel aan dominees. En aan kerken in het algemeen.

Komt nog van vroeger toen Fröhlich en ik in dezelfde klas van de lagere school zaten. Hadden wij godsdienstles. Meneer pastoor vroeg toen of wij allemaal nog wel gingen bidden voor het eten.

‘Ik niet’, zei Fröhlich toen. ‘Mijn moeder kan namelijk heel goed koken’.

Dat kwam hem op drie uur kolenhok te staan.

Ik houd mijn hart dus vast nu.

Dan draait Fröhlich zich om naar de dominee: ‘weet u dat u slimmer bent dan Einstein?’

‘Nou, nou’, glimt de dominee. ‘Waar hebben wij dat aan te danken?’

‘Kijk,’ zegt  Fröhlich. Van Einstein wordt beweerd dat hij zo slim was dat maar tien mensen hem begrepen. Maar van uw preek begrijpt helemaal niemand iets.’

Voor het uit de hand kan lopen trek ik Fröhlich de winkel uit. Laat de krant maar zitten.

Een kwartier later staan wij in “Mudderkulk-bedden en matrassen B.V”.

Donkere gordijnen, donker behang. Ik vraag of  Fröhlich een zaklantaarn bij zich heeft. De eigenaar, die zich niet voorstelt, en ons kennelijk ook niet herkend als zijn accountants vraagt of Fröhlich met zijn sigaartje ergens anders de boel kan gaan vervuilen.

Daarna bekijkt hij ons van top tot teen en vraagt arrogant of wij genoeg contanten bij ons hebben. 'Wij zijn namelijk gespecialiseerd in kwaliteitswaar,’ zegt hij.

Ik snap meteen waarom zijn dochter, vol drugs, dit mausoleum luid gillend ontvlucht is.

‘Ik wil een nieuw bed uitzoeken,’ zegt Fröhlich.

‘Nogmaals, kunt u zich dat veroorloven?,’ vraagt hij met zijn voetzool irritant tikkend op het donker Amerikaans eiken op de vloer.

‘Dat denk ik wel,’ zegt  Fröhlich. ‘Ik zoek een sterfbed. Hebt u dat?’

De man vertrekt geen spier, dat moet ik hem nageven

‘Eh.. waarom een sterfbed?’

‘Omdat het zou kunnen dat ik misschien een keer dood ga,’ antwoord Fröhlich.

‘Misschien? Dus u weet het niet zeker? Dan zou ik u een twijfelaar adviseren,’ reageert de man.

Voor het eerst staat  Fröhlich met zijn mond vol tanden.

Daarom stel ik voor deze zaak te laten schieten.

Fröhlich knikt en steekt een sigaartje op. De lucifer ’schiet’ hij achteloos op een ruim uitgestald waterbed..Een Vivera Royal ad 5300 euro.

Leverbaar in zwart, zand en ecru..

Slaapklaar aan huis gemonteerd…

Had ik het al gehad over die rancune van  Fröhlich? Je went er niet aan...

BRANDBRIEF AAN DIRK VAN DEN BROEK

  

Verachte Directie,

Vorige week viel uw “huis-aan-huis-magazine, Dirk 75 (feest) feestelijk in mijn brievenbus. Van harte met deze mijlpaal!

Let u overigens even op de formulering, ja? “Brievenbus”. Het woord zegt het al, een bus voor brieven.

Dus niet voor huis-aan-huisbladen! Anders had het wel 'huis-aan-huisbladenbus' geheten!

Hoe dan ook, ik bladerde in het blad en zag een rubriek genaamd: “win 1 minuut gratis winkelen” (twee bladzijden na het buitengemeen interessante artikel:”Nigeriaanse kip van Dennis”

Nu zit ik met het volgende probleem: Enkele jaren geleden loste ik elke week uw puzzels (LEKKERDOEN) op en stuurde ik  mijn oplossing naar puzzel@lekkerdoen.nl. waarna ik mij een week lang liep te verlekkeren op uw aankondiging van de door mij gewonnen prijs, zijnde een boodschappentas met een cheque van 50 Euros.

Nu ik uw blad Dirk75 onder ogen krijg herinner ik mij ineens dat ik u toen een brandbrief schreef waar u nooit op hebt gereageerd.

Onder treft u een samenvatting van die brief aan.

Beste Dirk,

Laatst zette mij  aan mijn bureau teneinde uw puzzel in een handomdraai op te lossen. Want wees eerlijk, die puzzels van u stellen geen ruk voor. Zelfs een demente Gorilla (niet de tamme maar de vrij in het wild levende) lost ze met één vinger in de neus op. Twee vingers lukt niet omdat de vingers van de Gorilla daar iets te dik voor zijn, maar dat geheel terzijde.

Echter, wie schetst mijn verbazing als ik, van links naar rechts (horizontaal.red.) bij nummer 13 ben aanbeland? Daar werd mij gevraagd een ander woord te verzinnen voor “belasting voor het gebruik van een weg”.

Peulenschil voor mij uiteraard dus met mijn pen (Parker,gouden editie) in de aanslag spoedde ik mij naar hokje 13 om daar de oplossing (tol) in te vullen.

Het klamme zweet brak mij uit omdat ik dat hokje niet kon vinden! Nummer 13 was er gewoon niet en verlamd van paniek bleef mijn Parkerpen (gouden editie) boven het kruiswoordraadsel zweven.

Na een luttele 30 minuten waarin ik mijn schrik te boven trachtte te komen door een verfrissende douche en inname van een tablet Oxazepam met een eliminatiehalfwaardetijd van ongeveer een dag, zette ik mij weer monter achter het bureau. Geen nood, dacht ik. Wanneer ik de rest invul kom ik ook wel tot de oplossing. Niet dus! Ook de nummers 22 (deel van de hals) en 33 (dikke paling) ontbraken. Terwijl van boven naar beneden (verticaal.(red.)) de nummers 47 (bedrog) en 13 (zenuwtrekking) ontbraken.

Kortom, ik werd belet in het oplossen van de puzzel.

Kon ik mee leven! Na 5 dagen slikken van zes Oxazepammetjes per dag herpakte ik mij en stelde mij in op de eerstvolgende puzzel.

En nu komt het: de eerstvolgende "Lekker Doen” viel in mijn brievengleuf en gehaast sloeg ik het blad op pagina 22 open.

Echter, het gebruikelijke “Lekker Doen Kruiswoordraadsel” op pagina 22 ontbrak!

Jazeker, daarvoor in de plaats bevond zich, na overigens een kwartier zoeken mijnerzijds, op bladzijde 23(??) een zogenaamde “Sudoka” Een diagram waarin mij werd verzocht om kolommen cijfers op te lossen.

Wat nou, Lekker Doen Kruiswoordraadsel!! Helemaal niet Lekker Doen!! Want ik ben rekenblind Meneer Van den Broek!! En behalve dat, ook kleurenblind al doet dat in dit verband niet ter zake. En had ik het al over nachtblind gehad??

Door uw flagrante schending van de rechten van rekenblind Nederland loop ik nu de prijs van een gratis boodschappentas mis!

Weet u wel hoeveel Oxazepammetjes mij dit gekost heeft?? Juist ja. Meer dan de prijs van de inhoud van de te winnen boodschappentas.

Wachtend op uw excuses (in de vorm van een gevulde boodschappentas) verblijf ik inmiddels in coma,

met de minste Hoogachting