Borstvergroting..

Ze ligt in een bed, in de kamer tegenover mij. Een jaar of twintig. Iets ouder misschien. Op haar rug ligt zij met nietsziende blik omhoog te staren.

Beiden zijn wij een uurtje geleden aangekomen in deze privé kliniek. Voor mij een makkie. Even een, door een ‘regulier’ ziekenhuis, slecht afgewerkt litteken herstellen. Of kosmisch wegcamoufleren op niveau, zoals de arts het zo geestig omschreef. Deze particuliere kliniek is van het discrete genre, waar ministers zich aan hun prostaat laten opereren, hun echtgenotes een facelift ondergaan en hun maîtresses een abortus. Volop marmer, eikenhouten lambrisering en glimmend koper. Ze hebben twee chef koks hier en ze delen handgedrukte menukaarten rond. Ik bedoel maar; mens durf te leven. Of te sterven, in sommige gevallen, maar dat terzijde.

Als ik langs de kamer van het meisje tegenover mij wandel vraag ik waarom zij hier ligt

Langzaam draait zij haar hoofd in mijn richting. ’Borstvergroting,’ zegt ze na enig nadenken.

‘Ze zouden jou direct uitkiezen voor een commercial over de voordelen van borstvergrotingen,’ merk ik op.

‘Hoezo?’ Op haar voorhoofd verschijnt een rimpel.

’Vanwege je opgetogen enthousiasme en je stralende gezicht.’

Een klein lachje breekt door. Nauwelijks merkbaar, maar het is er. En de rimpel vloeit weer weg.

‘Mijn vriend wil het nu eenmaal. En hij betaalt dit allemaal.’ Ze wuift vaag om zich heen.

‘O? En jij? Wil jij het zelf ook?’

Ze zwijgt. Verschikt haar haar een beetje. De rimpel is weer terug.

’Niet echt, nee. Om eerlijk te zijn, ik ben best tevreden met mijn borsten. Het kan altijd beter natuurlijk maar ik heb geen klachten. HIJ wil het!’

Dan zwijgt ze weer. En slikt. Vecht tegen de tranen. Ze wint het gevecht, zij het op het nippertje.

‘Ik had vroeger een vriendin,’ zeg ik even later. ‘Jeetje, wat heb jij een grote oren,  zei die vriendin. Ik heb ze nooit groter gezien, zei ze ook nog.’

Ze draait haar hoofd weer naar mij toe. Geschokte blik.

‘Wat?? Meen je dat nou? En wat deed jij toen?’

‘Ik? Och, ik zei dat ze kon barsten en ben weggelopen. Heb haar nooit meer gezien daarna.

Vanaf dat moment wist ik wel dat ik nooit meer zou omgaan met iemand die mij niet zou accepteren zoals ik ben. En dat heeft mij tot op de dag van vandaag een sterk en onafhankelijk mens gemaakt.’

Haar hoofd draait terug. Daar moet ze duidelijk over nadenken. Onder de rimpel verschijnt nu een nieuw rimpeltje. Klein maar nog net te zien.

De volgende ochtend vroeg loop ik weer langs haar kamer. Bij haar bed staat nu een bacterievrije verpleegster. Ze draagt een modieus pakje dat meer bij Air France thuishoort dan in een particuliere kliniek. ‘Nou mevrouw,’ zegt Miss Air France, ‘u bent aan de beurt. Bent u er klaar voor?’

‘Nee,’ zegt ze gedecideerd. ‘Ik ben er niet klaar voor. Nu niet en in de toekomst niet.’

Onder de verbouwereerde blikken van Miss Air France stapt zij uit bed, kleedt zich aan en pakt haar spullen.

Met haar tas in haar hand draait zij zich naar mij toe: ‘u hebt gelijk, hij kan barsten. Geld of geen geld! Het zijn MIJN borsten en die zijn niet te koop!

Enne , dank u voor uw goeie advies en uw openheid. En sterkte met uw operatie.’

Dan loopt zij weg. Borst vooruit, zekere blik in haar ogen. Bij de deur draait zij zich nog even om en zwaait naar mij.

Zij gaat het wel redden.

Relaxed loop ik over het hoogpolige tapijt naar de luxe bar. Tijd genoeg nog. Ik bestel een wodka bij de barkeeper.

Het kost een paar centen, deze kliniek. Maar dan heb je ook wel wat…