Zakenbezoek..

Relaxed loop ik ,met mijn medewerker Fröhlich,  een middelgrote kledingwinkel binnen. De eigenaar belde mij of ik, als accountant, ook belastingformulieren kon invullen.

Wij worden begroet door een soort receptioniste in een begrafenislilla jurk met laarzen eronder die eruit zien als een omgekeerde kachelpijp die op drie plaatsen verkeerd gelast zijn. Daarop te moeten lopen zou je als een taakstraf kunnen beschouwen

‘Eh..heren?’  Neusje omhoog, wenkbrauwtjes omhoog, eigenlijk alles omhoog. Zij praat als een haperende machine die door metaal snijdt.

‘Wij hebben een afspraak met uw baas.’ Neusje gaat omlaag. Alles gaat omlaag en zij gaat ons voor, richting kantoor. Onderweg lopen wij langs rekken vol kleren.

Even later een kleine tv op een tafeltje waar zes kinderen voor zitten. Ze kijken naar een film van Pipi Langkous. ‘Kijk,’ zeg ik tegen Fröhlich. ‘Pippi Langkous. Zwart-wit nog. Zou die nog leven, denk je?’ ‘Geen idee,’ zegt Fröhlich peinzend. ‘Maar als ze nog leeft, mag je haar nu wel Pipi Steunkous noemen.’ Mevrouw kachellaars kucht even. Ze vindt de grapjes vast erg leuk..

In het kantoor, waar de Stones, luidruchtig uit een paar speakers schallen, worden wij voorgesteld aan de baas. Een wandelende reclame voor zijn eigen zaak. Zwart pak, dat als vodden om hem heen hangt, wit t-shirt eronder, geen sokken en zwarte instappers met een retro strikje op de bovenkant. Het geheel wordt afgerond door veel grote tanden met hoofd er omheen dat vol zit met klodders gel, waardoor het lijkt of hij een nacht in een container mayonaise heeft doorgebracht. ‘Heren, gaat u zitten. Koffie? Thee? limonade? Iets anders? ‘ ‘

Doe eerst even die herrie wat zachter,’ zegt Fröhlich

‘Herrie??? Dit is mijn favoriete groep, ja.  Dit zijn de Stones, nondeju!’  De man doet zijn best manlijk over te komen, wat hem overigens maar ten dele lukt. Ik krijg eerder het idee dat hij pas onlangs als hetero uit de kast is gekomen maar dat terzijde. Fröhlich schudt zijn hoofd: ’Eerst Pipi Steunkous. Nu de Stones. Ben je een beetje in de tijd blijven steken, ouwe?’ Ouwe?? Zeg, ik ben pas veertig hoor.’

‘Mooi,’ zegt Fröhlich. ‘Is dat een cd die je op hebt staan? Zet hem dan even naar het volgende nummer. Ik vond dat ene nummer van The Stones vroeger altijd zo geestig. Kom help me eens, hoe heette dat ook alweer?  She loves you yea yea!!?’  De baas hapt naar adem, stuitert van zijn ene voet op de andere en trekt zijn beide wenkbrauwen op . "Dat zingen de Beatles, idioot!!!!!',  schreeuwt hij boos.

Kortom, het teken dat het ernst is wordt in stelling gebracht. En dat het ernst is blijkt uit het feit dat wij twee minuten later weer buiten staan.

Waarmee ik maar wil zeggen. Ga nooit op  zakenbezoek als je je klassiekers niet kent...