Over honden en plaatwerk

Een van de cliënten van ons accountantskantoor is een plaatwerkbedrijf. Het fabriceert o.a zonnepaneel constructies, frames en machine beplating.

Vlak bij de ingang van het bedrijf stappen we uit collega Fröhlich's auto en passeert ons een vrouw met een hond. Het kreng (de hond) kijkt redelijk vals uit z’n ogen. De vrouw niet. Die lijkt helemaal niet te kijken want de hond schijt zonder haar ingrijpen de halve stoep onder.

Ze gooit een stok ergens ver de struiken in en roept naar de hond: ‘Ga hem zoeken!!!.’

Geen reactie. Alleen een rioolwalm van een hond verkerend in een ,volgens mij ,uiterst zorgwekkende situatie met betrekking tot het darm gebeuren

Fröhlich en ik lopen naar de ingang:’snap jij dat nou?,’ vraagt hij. ‘Welke debiel zegt nou tegen een hond ; ga hem zoeken. Zeg dan tenminste, waf waf waf. Of woef waf woef. Dan heb je nog enige kans dat de hond snapt waar je heen wilt.'

Als ik niet reageert zeurt hij door. ‘En dan dat altijd maar weer schouderklopjes geven aan zo’n beest als hij, bij hoge uitzondering, eens iets goeds doet. Dat werkt echt niet. Waarom begrijpt niemand dat. Als een hond iets verkeerds doet, dan geef je hem een mep voor zijn harses. Klaar. Honden snappen dat!'

‘Katertje, Fröhlich?,'  vraag ik zuchtend.

Wij worden ontvangen door Krelis Ergernas, financieel directeur van het plaatwerkbedrijf.

‘Heren, iets drinken? Koffie? thee? Watertje? Iets anders?'

‘Tomatensap,’ antwoordt Fröhlich. Wij zitten in een kantoor dat niet onderdoet voor een bordeel op een drukke avond .Veel goudgerande meubels, discrete schemerlampjes en twee half naakte dames die met koffie komen aanlopen.

Ergernas begroet ze: 'Hee, als wij daar Hannie en Jannie met de koffie niet hebben.’

Plotseling komt er een oudere man binnenlopen met een gevlekte regenjas aan. Daaronder een soort broek met sandalen:  ‘Sorry dat ik stoor, ’ zegt hij. ‘De deur stond open en er stond plaatwerkbedrijf op de gevel. Eh...verkoopt u ook platen van Elvis?’

Fröhlich stikt bijna in een slok tomatensap en Ergernas geeft Hannie opdracht de man naar buiten te begeleiden en de deur te sluiten.

Voor die situatie een feit is, komt er weer iemand bnnen. De vrouw van net. De vrouw met de hond. Volgens Fröhlich een Rottweiler. (de hond)

‘Verkopen jullie posters van honden?,’  vraagt ze.

‘Nee, absoluut niet,’ zegt Ergernas. Wij zijn een plaatwerkbedrijf, mevrouw. Wij zijn niet Blokker, Hema of Wehkamp, oké?’

De vrouw wordt boos van de toon van Ergernas: ‘Pak hem!,’ roept ze naar de hond.

Geheel in strijd met de mening van Fröhlich, begrijpt de hond meteen de bedoeling en vliegt Ergernas aan. Fröhlich staat op roept iets wat op woef waf lijkt en geeft de hond een schouderklopje op zijn muil. De hond druipt jankend , maar wel schijtend uit alle gaten, af.

Nadat wij een laatste slok genomen hebben verlaten wij, na een nieuwe afspraak gemaakt te hebben, het bedrijf.

Buiten zegt Fröhlich; ‘Ik krijg een beetje genoeg van al dat opgefokte gedoe. Ik wil gewoon iets met minder agressie en gedoe dus ga ik morgen met de kids  naar FC Utrecht – Ajax.

Die humor van Fröhlich. Je went er gewoon niet aan..

Ditjes en datjes op een doordeweekse dag

Om elf uur 's ochtends word ik gebeld door iemand van de politie. Een teamchef of zoiets.  Dan zit je net aan je sigaartje en kop koffie achter je bureau te fantaseren over een rustige dag, krijg je dit!

'Meneer van Gellekom? Politie, Zutphen. Bij ons zit ene Wiebe Witje. Wil niets zeggen, behalve uw naam en telefoonnummer. Is de man losgebroken uit een streng bewaakte bunker of zo?

Er zit echt een steekje los aan de vent. Komt u even langs om hem op te halen? Of dragen wij hem meteen maar over aan een psychiater collectief.'

Ik ben even stil. Zutphen! Hoe komt Wiebe daar nou weer verzeild. Wiebe lijdt aan het syndroom van schriftelijke gilles de la tourette en communiceert vrijwel uitsluitend via de mail. En dan alleen nog in smerige teksten.

Terwijl ik nadenk kijk ik naar mijn tv aan de muur waarop een roddelhomo zinnige dingen roddelt over een paars gedeukte beddensprei die het deed met de luier van een incontinente dwergpoedel.

'Wat doet hij in Zutpen?' Ja, wat moet je anders vragen.

'Hij schreeuwde woorden als terighoer door de brievenbus van een dominee,' zegt de teamchef.'

'O, oké, als dat alles is. Wiebe is een groot liefhebber van alles wat neukt en een sociaal...'

'Komt u?'

Hij hangt op.

Dus bel ik mijn compagnon Fröhlich.'

'Zin om mee te gaan naar Zutphen?'

Twee uur later staan wij op het politiebureau van Zutphen.

De teamchef begroet ons: 'Heren. Dit kan natuurlijk niet. Deze eh..Wiebe is een loslopende tijdbom. Ik kreeg net nog drie aangiftes binnen.

Verdachte Wiebe was gisteravond op onze kermis en begaf zich in de achtbaan, alwaar hij boven gekomen een jutezak rioolspinnen leeg schudde en scheldwoorden reciteerde.. Kunt u zich de paniek en het gegil voorstellen?'

'Ach,' zegt Fröhlich. 'Wij weten niet beter. Je accepteert het. Wat moet je anders.'

Teamchef is even stil. 'Eh..het volgende delict!

Verdachte Wiebe begaf zich in een filiaal van de HEMA alwaar hij een rookworst kocht. Vervolgens eiste de verdachte een garantiebewijs en een afbetalingsregeling zijnde; nu halen, over 5 jaar betalen. Toen de filiaalchef in gelach uitbarstte begon verdachte, seksueel getinte bewegingen met de rookworst te maken waarbij hij eiste dat de filiaalchef gebukt moest gaan staan. Die filiaalchef is overigens nog steeds in shock.’

Ik kijk Fröhlich aan.'Zeg Fröhlich, je hebt toch wel tegen Wiebe gezegd dat hij geen eieren meer mag koken in drinkyoghurt met aambeiensmaak? Daar wordt hij wat ADHDerig van.'

'Zeker,' zegt Fröhlich.'Ik weet zeker dat het vanille drinkyoghurt was.'

Teamchef zwijgt een volle twee minuten. Dan: 'Gistermorgen ging verdachte Wiebe Witje naar een groenteman en wees iets aan. De groenteman in kwestie keek waar hij naar wees en vroeg: sla?, waarna verdachte Wiebe hem een beuk voor z'n hoofd verkocht.

Kortom, heren, wij hebben besloten, in samenspraak met een psychiater, verdachte voorlopig een week of zes op te nemen in een kliniek..'

Fröhlich en ik kijken elkaar aan.

Fröhlich huilt.

Van blijdschap..

Dat beeld blijft je bij..

SONGFESTIVAL

Heb mij weer even verdiept in de wereld van het songfestival. Dat moet je bijhouden anders raak je de draad kwijt.

Ooit werden wij verblijd met de diepzinnige teksten van Pierre Kartner en de zo mogelijk nog diepzinniger uitvoering ervan door ene Sienneke.

Het jaar daarna mocht de wandelende kerstverlichting, onder de naam Toppers een poging wagen.

Allemaal zonder succes en pas de laatste jaren zitten wij weer in de prijzen.

Komend jaar is O'G3NE aan de beurt. O'G3NE is een meidengroepje bestaande uit drie zingende zussen. Persoonlijk vind ik één zangeres wel genoeg, maar oké, als je er drie voor de prijs van één krijgt, ga je niet moeilijk doen.

Van wie ik vooral altijd zo genieten kan is Jan Smit die het zaakje op geheel eigen wijze aan elkaar autocuet.

Mooi, zoals hij foutloos de nummers van de kandidaten aankondigt. Niemand kan zo mooi iets van een autocue aflezen als Jan Smit. Het lijkt of hij volledig opgaat in de autocue. Alsof hij er één mee is. Sterker nog, hij praat tegen dat ding.

Jan kan trouwens ook heel goed zingen. Weinig mensen weten dat. Zoals hij foutloos liedjes met teksten, die uitsluitend uit het woord Pearle bestaan, kan zingen is maar weinig zangers gegeven, maar dat terzijde.

Jan kan heel goed communiceren met dingen. Als je hem tegen een schuur hoort praten is dat bijna kunst.

Als Jan met een schuur praat, luistert heel Volendam altijd mee. Dan zit iedereen daar met een headset op zijn hoofd naar het geruis van een openstaande schuurdeur te luisteren.

Je ziet hier gewoon weer de goede invloed die Pearle op Jan heeft.

Hoe dan ook, klasse zoals hij omgaat met de autocue..Prachtig dat lijntje wat hij daarmee heeft. Ik zou het bijna abstract audiovisueel realisme willen noemen.

Dat doe ik niet, maar ik zou het best willen.

Wij moeten afwachten of O'G3NE. de finale haalt. Ze hebben vast een prachtig liedje in petto met een tekst die zelfs verder gaat dan het gebruikelijke éénlettergrepige songfestival gebrabbel dus ik houd mijn hart vast.

Na het zingen van songfestival liedjes hoor ik dolgraag nog het commentaar van Eric van Tijn, de zelfbenoemde muziekkenner van Nederland. Ooit hoorde ik deze klassieker van Eric van Tijn: 'jullie styling laat te wensen over. Zo gekleed, kom je niet over op een songfestival. Sorry hoor.'

Tranen in mijn ogen toen ik dat hoorde.

Maar je accepteert het.

Je moet wel.

Eeuwig wakker blijven

Als ik bij mijn compagnon, Fröhlich binnenloop, hangt hij net een stel nieuwe lampen aan het plafond.

In de keuken zie ik mijn buurman, Wiebe Witje in een douchegordijn op de aanrecht een afwas liggen nadoen. Ziet er Zen uit. Ter verklaring; Wiebe heeft het schriftelijke gilles de la tourette syndroom. Vandaar.

'Nou, hoe vind je het? Mooi he ?,' vraagt Fröhlich trots naar de lampen wijzend.

'Heel mooi zelfs, Fröhlich. Als je van bouwlampen houdt.'

Fröhlich kijkt geïrriteerd dus ik vraag wat Wiebe op het aanrecht ligt te doen.

'Ik werd door van der Dorenslootkant gebeld. Dat is die halve gare van de supermarkt. Of ik zo vriendelijk wilde zijn om Wiebe op te halen want die zat al een uur, naakt op een krat Vlaamse yoghurt, de beursberichten voor te dragen. Hij had het een beetje koud dus toen heb ik hem maar op het aanrecht neergelegd.'

‘Blij dat jij vandaag eens aan de beurt was,' merk ik op.

'Hoezo?'

'Nou, gister moest ik Wiebe weer eens van het politiebureau ophalen. Was hij voor kerstman aan het spelen. Hij gooide, een straat verderop, aalmoezen bij mensen naar binnen. Verse, dat wel.

Ik vroeg nog aan die agent of dat alles was. Wat denk je dat die agent toen zei?'

'Hou mij niet in spanning,’ zegt Fröhlich.

'Hij zei: 'vindt u dat niet genoeg dan?'

Ik bedoel, wat zijn dat voor rare vragen.

Fröhlich loopt naar de keuken , tilt Wiebe van het aanrecht af en begint pannen op de aanrecht te zetten. En een Blender. Daarna smijt hij allerlei soorten groente in de blender waarna het geheel in een ovenschaal wordt gegoten.

Na enig zoeken haalt hij uit een grote zak een grijsachtig poeder en strooit het er met gulle hand overheen.

'Wat is dat?,' vraag ik.

'Dat is cementpoeder,' gromt Fröhlich. 'De maïzena is op en je hebt gewoon een bindmiddel nodig in dit recept. Maar geen zorgen, van Gellekom. Het verandert niets aan de smaak.'

Ik ril.

Intussen staat Wiebe iets op de muur te spuiten uit een busje. Prachtig gezicht. Niemand kan zo mooi op een muur spuiten als Wiebe.

Dat heeft Wiebe vaker. Dan weet hij ineens dingen en schrijft dat op muren. Je weet niet wat je ziet dan.Wel altijd vieze woorden, dat brengt zijn syndroom met zich mee.

Nu is hij uitgeschreven en wij lezen wat er staat: Verachte Fröhlich, als de enige plaats waar ik je zien kon in mijn dromen was, zou ik eeuwig wakker blijven’

Fröhlich maakt een geluid dat het midden houdt tussen een licht gegorgel en gekwetst gekreun.

Ik bedoel, je weet dat het er aan zit te komen en toch die verrassing.

Je schrikt er toch van..