Over honden en plaatwerk

Een van de cliënten van ons accountantskantoor is een plaatwerkbedrijf. Het fabriceert o.a zonnepaneel constructies, frames en machine beplating.

Vlak bij de ingang van het bedrijf stappen we uit collega Fröhlich's auto en passeert ons een vrouw met een hond. Het kreng (de hond) kijkt redelijk vals uit z’n ogen. De vrouw niet. Die lijkt helemaal niet te kijken want de hond schijt zonder haar ingrijpen de halve stoep onder.

Ze gooit een stok ergens ver de struiken in en roept naar de hond: ‘Ga hem zoeken!!!.’

Geen reactie. Alleen een rioolwalm van een hond verkerend in een ,volgens mij ,uiterst zorgwekkende situatie met betrekking tot het darm gebeuren

Fröhlich en ik lopen naar de ingang:’snap jij dat nou?,’ vraagt hij. ‘Welke debiel zegt nou tegen een hond ; ga hem zoeken. Zeg dan tenminste, waf waf waf. Of woef waf woef. Dan heb je nog enige kans dat de hond snapt waar je heen wilt.'

Als ik niet reageert zeurt hij door. ‘En dan dat altijd maar weer schouderklopjes geven aan zo’n beest als hij, bij hoge uitzondering, eens iets goeds doet. Dat werkt echt niet. Waarom begrijpt niemand dat. Als een hond iets verkeerds doet, dan geef je hem een mep voor zijn harses. Klaar. Honden snappen dat!'

‘Katertje, Fröhlich?,'  vraag ik zuchtend.

Wij worden ontvangen door Krelis Ergernas, financieel directeur van het plaatwerkbedrijf.

‘Heren, iets drinken? Koffie? thee? Watertje? Iets anders?'

‘Tomatensap,’ antwoordt Fröhlich. Wij zitten in een kantoor dat niet onderdoet voor een bordeel op een drukke avond .Veel goudgerande meubels, discrete schemerlampjes en twee half naakte dames die met koffie komen aanlopen.

Ergernas begroet ze: 'Hee, als wij daar Hannie en Jannie met de koffie niet hebben.’

Plotseling komt er een oudere man binnenlopen met een gevlekte regenjas aan. Daaronder een soort broek met sandalen:  ‘Sorry dat ik stoor, ’ zegt hij. ‘De deur stond open en er stond plaatwerkbedrijf op de gevel. Eh...verkoopt u ook platen van Elvis?’

Fröhlich stikt bijna in een slok tomatensap en Ergernas geeft Hannie opdracht de man naar buiten te begeleiden en de deur te sluiten.

Voor die situatie een feit is, komt er weer iemand bnnen. De vrouw van net. De vrouw met de hond. Volgens Fröhlich een Rottweiler. (de hond)

‘Verkopen jullie posters van honden?,’  vraagt ze.

‘Nee, absoluut niet,’ zegt Ergernas. Wij zijn een plaatwerkbedrijf, mevrouw. Wij zijn niet Blokker, Hema of Wehkamp, oké?’

De vrouw wordt boos van de toon van Ergernas: ‘Pak hem!,’ roept ze naar de hond.

Geheel in strijd met de mening van Fröhlich, begrijpt de hond meteen de bedoeling en vliegt Ergernas aan. Fröhlich staat op roept iets wat op woef waf lijkt en geeft de hond een schouderklopje op zijn muil. De hond druipt jankend , maar wel schijtend uit alle gaten, af.

Nadat wij een laatste slok genomen hebben verlaten wij, na een nieuwe afspraak gemaakt te hebben, het bedrijf.

Buiten zegt Fröhlich; ‘Ik krijg een beetje genoeg van al dat opgefokte gedoe. Ik wil gewoon iets met minder agressie en gedoe dus ga ik morgen met de kids  naar FC Utrecht – Ajax.

Die humor van Fröhlich. Je went er gewoon niet aan..

Ditjes en datjes op een doordeweekse dag

Om elf uur 's ochtends word ik gebeld door iemand van de politie. Een teamchef of zoiets.  Dan zit je net aan je sigaartje en kop koffie achter je bureau te fantaseren over een rustige dag, krijg je dit!

'Meneer van Gellekom? Politie, Zutphen. Bij ons zit ene Wiebe Witje. Wil niets zeggen, behalve uw naam en telefoonnummer. Is de man losgebroken uit een streng bewaakte bunker of zo?

Er zit echt een steekje los aan de vent. Komt u even langs om hem op te halen? Of dragen wij hem meteen maar over aan een psychiater collectief.'

Ik ben even stil. Zutphen! Hoe komt Wiebe daar nou weer verzeild. Wiebe lijdt aan het syndroom van schriftelijke gilles de la tourette en communiceert vrijwel uitsluitend via de mail. En dan alleen nog in smerige teksten.

Terwijl ik nadenk kijk ik naar mijn tv aan de muur waarop een roddelhomo zinnige dingen roddelt over een paars gedeukte beddensprei die het deed met de luier van een incontinente dwergpoedel.

'Wat doet hij in Zutpen?' Ja, wat moet je anders vragen.

'Hij schreeuwde woorden als terighoer door de brievenbus van een dominee,' zegt de teamchef.'

'O, oké, als dat alles is. Wiebe is een groot liefhebber van alles wat neukt en een sociaal...'

'Komt u?'

Hij hangt op.

Dus bel ik mijn compagnon Fröhlich.'

'Zin om mee te gaan naar Zutphen?'

Twee uur later staan wij op het politiebureau van Zutphen.

De teamchef begroet ons: 'Heren. Dit kan natuurlijk niet. Deze eh..Wiebe is een loslopende tijdbom. Ik kreeg net nog drie aangiftes binnen.

Verdachte Wiebe was gisteravond op onze kermis en begaf zich in de achtbaan, alwaar hij boven gekomen een jutezak rioolspinnen leeg schudde en scheldwoorden reciteerde.. Kunt u zich de paniek en het gegil voorstellen?'

'Ach,' zegt Fröhlich. 'Wij weten niet beter. Je accepteert het. Wat moet je anders.'

Teamchef is even stil. 'Eh..het volgende delict!

Verdachte Wiebe begaf zich in een filiaal van de HEMA alwaar hij een rookworst kocht. Vervolgens eiste de verdachte een garantiebewijs en een afbetalingsregeling zijnde; nu halen, over 5 jaar betalen. Toen de filiaalchef in gelach uitbarstte begon verdachte, seksueel getinte bewegingen met de rookworst te maken waarbij hij eiste dat de filiaalchef gebukt moest gaan staan. Die filiaalchef is overigens nog steeds in shock.’

Ik kijk Fröhlich aan.'Zeg Fröhlich, je hebt toch wel tegen Wiebe gezegd dat hij geen eieren meer mag koken in drinkyoghurt met aambeiensmaak? Daar wordt hij wat ADHDerig van.'

'Zeker,' zegt Fröhlich.'Ik weet zeker dat het vanille drinkyoghurt was.'

Teamchef zwijgt een volle twee minuten. Dan: 'Gistermorgen ging verdachte Wiebe Witje naar een groenteman en wees iets aan. De groenteman in kwestie keek waar hij naar wees en vroeg: sla?, waarna verdachte Wiebe hem een beuk voor z'n hoofd verkocht.

Kortom, heren, wij hebben besloten, in samenspraak met een psychiater, verdachte voorlopig een week of zes op te nemen in een kliniek..'

Fröhlich en ik kijken elkaar aan.

Fröhlich huilt.

Van blijdschap..

Dat beeld blijft je bij..

SONGFESTIVAL

Heb mij weer even verdiept in de wereld van het songfestival. Dat moet je bijhouden anders raak je de draad kwijt.

Ooit werden wij verblijd met de diepzinnige teksten van Pierre Kartner en de zo mogelijk nog diepzinniger uitvoering ervan door ene Sienneke.

Het jaar daarna mocht de wandelende kerstverlichting, onder de naam Toppers een poging wagen.

Allemaal zonder succes en pas de laatste jaren zitten wij weer in de prijzen.

Komend jaar is O'G3NE aan de beurt. O'G3NE is een meidengroepje bestaande uit drie zingende zussen. Persoonlijk vind ik één zangeres wel genoeg, maar oké, als je er drie voor de prijs van één krijgt, ga je niet moeilijk doen.

Van wie ik vooral altijd zo genieten kan is Jan Smit die het zaakje op geheel eigen wijze aan elkaar autocuet.

Mooi, zoals hij foutloos de nummers van de kandidaten aankondigt. Niemand kan zo mooi iets van een autocue aflezen als Jan Smit. Het lijkt of hij volledig opgaat in de autocue. Alsof hij er één mee is. Sterker nog, hij praat tegen dat ding.

Jan kan trouwens ook heel goed zingen. Weinig mensen weten dat. Zoals hij foutloos liedjes met teksten, die uitsluitend uit het woord Pearle bestaan, kan zingen is maar weinig zangers gegeven, maar dat terzijde.

Jan kan heel goed communiceren met dingen. Als je hem tegen een schuur hoort praten is dat bijna kunst.

Als Jan met een schuur praat, luistert heel Volendam altijd mee. Dan zit iedereen daar met een headset op zijn hoofd naar het geruis van een openstaande schuurdeur te luisteren.

Je ziet hier gewoon weer de goede invloed die Pearle op Jan heeft.

Hoe dan ook, klasse zoals hij omgaat met de autocue..Prachtig dat lijntje wat hij daarmee heeft. Ik zou het bijna abstract audiovisueel realisme willen noemen.

Dat doe ik niet, maar ik zou het best willen.

Wij moeten afwachten of O'G3NE. de finale haalt. Ze hebben vast een prachtig liedje in petto met een tekst die zelfs verder gaat dan het gebruikelijke éénlettergrepige songfestival gebrabbel dus ik houd mijn hart vast.

Na het zingen van songfestival liedjes hoor ik dolgraag nog het commentaar van Eric van Tijn, de zelfbenoemde muziekkenner van Nederland. Ooit hoorde ik deze klassieker van Eric van Tijn: 'jullie styling laat te wensen over. Zo gekleed, kom je niet over op een songfestival. Sorry hoor.'

Tranen in mijn ogen toen ik dat hoorde.

Maar je accepteert het.

Je moet wel.

Eeuwig wakker blijven

Als ik bij mijn compagnon, Fröhlich binnenloop, hangt hij net een stel nieuwe lampen aan het plafond.

In de keuken zie ik mijn buurman, Wiebe Witje in een douchegordijn op de aanrecht een afwas liggen nadoen. Ziet er Zen uit. Ter verklaring; Wiebe heeft het schriftelijke gilles de la tourette syndroom. Vandaar.

'Nou, hoe vind je het? Mooi he ?,' vraagt Fröhlich trots naar de lampen wijzend.

'Heel mooi zelfs, Fröhlich. Als je van bouwlampen houdt.'

Fröhlich kijkt geïrriteerd dus ik vraag wat Wiebe op het aanrecht ligt te doen.

'Ik werd door van der Dorenslootkant gebeld. Dat is die halve gare van de supermarkt. Of ik zo vriendelijk wilde zijn om Wiebe op te halen want die zat al een uur, naakt op een krat Vlaamse yoghurt, de beursberichten voor te dragen. Hij had het een beetje koud dus toen heb ik hem maar op het aanrecht neergelegd.'

‘Blij dat jij vandaag eens aan de beurt was,' merk ik op.

'Hoezo?'

'Nou, gister moest ik Wiebe weer eens van het politiebureau ophalen. Was hij voor kerstman aan het spelen. Hij gooide, een straat verderop, aalmoezen bij mensen naar binnen. Verse, dat wel.

Ik vroeg nog aan die agent of dat alles was. Wat denk je dat die agent toen zei?'

'Hou mij niet in spanning,’ zegt Fröhlich.

'Hij zei: 'vindt u dat niet genoeg dan?'

Ik bedoel, wat zijn dat voor rare vragen.

Fröhlich loopt naar de keuken , tilt Wiebe van het aanrecht af en begint pannen op de aanrecht te zetten. En een Blender. Daarna smijt hij allerlei soorten groente in de blender waarna het geheel in een ovenschaal wordt gegoten.

Na enig zoeken haalt hij uit een grote zak een grijsachtig poeder en strooit het er met gulle hand overheen.

'Wat is dat?,' vraag ik.

'Dat is cementpoeder,' gromt Fröhlich. 'De maïzena is op en je hebt gewoon een bindmiddel nodig in dit recept. Maar geen zorgen, van Gellekom. Het verandert niets aan de smaak.'

Ik ril.

Intussen staat Wiebe iets op de muur te spuiten uit een busje. Prachtig gezicht. Niemand kan zo mooi op een muur spuiten als Wiebe.

Dat heeft Wiebe vaker. Dan weet hij ineens dingen en schrijft dat op muren. Je weet niet wat je ziet dan.Wel altijd vieze woorden, dat brengt zijn syndroom met zich mee.

Nu is hij uitgeschreven en wij lezen wat er staat: Verachte Fröhlich, als de enige plaats waar ik je zien kon in mijn dromen was, zou ik eeuwig wakker blijven’

Fröhlich maakt een geluid dat het midden houdt tussen een licht gegorgel en gekwetst gekreun.

Ik bedoel, je weet dat het er aan zit te komen en toch die verrassing.

Je schrikt er toch van..

koorts

Griep! En wat voor een! Al meer dan een week lig ik gestrekt en tot niet meer in staat dan af en toe naar mijn pc strompelen om daar iets onzinnigs te ventileren. Op de, op zichzelf best comfortabele bank, lig ik tv te kijken. Dat alleen al maakt de griep erger, maar het is de enig mogelijke afleiding.

Het enige gevaar is dat ik mijn enge koortsdromen niet meer weet te onderscheiden van het geboden amusement op tv.

‘Je moet veel drinken’, legt mevrouw van Gellekom uit, en ik vraag wat zij daar precies mee bedoelt:’ een mens bestaat al 90% uit water! Het hoeft niet mijn oren uit te spuiten, ja!’

‘Dat is waar’, beaamt mevrouw van Gellekom. ‘Met dat waterhoofd van jou mag je daar best over in zitten.’

Tussen twee hoestbuien door, waarbij het slijm alle kanten opvliegt waardoor mijn gordijnen een alleraardigst retro patroon gaan vertonen, zie ik een jong ding op tv uitleggen dat in Nederland in navolging van Bangkok, de siësta ook gaat doordringen. Het jonge ding gaat met een microfoon de straat op om slachtoffers te vragen hoe zij daar over denken. ‘Wat vindt u van de komst van de powernap?’, vraagt zij aan een vrouw die met een enorme helm op haar hoofd en twee tassen aan iedere arm bij haar man achter op de brommer zit.

Omstandig laat ze de tassen op de grond vallen, bij welke actie twee dozen leverpastei de tassen uit rollen, maait haar helm van haar hoofd en vraagt: ‘wablief?’

‘Wat u vindt van de komst van de powernap?’, herhaalt het jonge ding.

Ze strijkt door haar misvormde permanentje: ’Wee ik nie! Ik bin nie geleuvig’, zegt ze dan.

Hoe haar man het presteert, uiterlijk kalm, zijn brommertje ronkende te houden, is mij een raadsel. Als ik hem was geweest had ik toch minimaal de neiging gehad om dat jonge ding vanuit stand doormidden te rijden.Dat doet koorts met je.

‘Haha’, zegt het jonge ding. `Powernap betekent middagdutje.’

Zeg dan meteen wat je bedoelt, denk ik dan. De vrouw denkt dat duidelijk ook en zegt: ‘rijden, Manus!!'  Het jonge ding kan net op tijd opzij springen. Jammer.

Daarna zie ik tussen twee koortsdromen in nog een soort vrouw babbelen over haar to-do-listje(??)

To-do-listje!!! Vind je het gek dat ik alleen maar zieker word?? Noem het gewoon TE DOEN LIJST! Wat mankeert er aan redelijk Nederlands?

Aan het eind van mijn derde koortsdroom zie ik weernietman Piet Paulusma bij windkracht tien op een dijk het weer verkondigen. Kan die man niet tegen zichzelf in bescherming worden genomen?

Wijdbeens en met wapperende haren staat hij te ijlen dat het stormt.

Ja, Piet dat was zelfs mij opgevallen. Daar hoef je niet wijdbeens op een dijk je leven voor te gaan wagen bij een orkaan.

Aan het begin van mijn vierde koortsdroom zie ik Piet weer. En weer op die dijk tijdens een storm. In mijn droom vliegt hij mijlenver het water in.

Eindelijk begint mijn koorts te zakken..

tax free

Heb voor een week een huisje van Landal Greenpark. geboekt. Om even tot rust te komen. Ergens op de Veluwe. 
Het is nu zaterdagochtend en ik schrik ergens van wakker. Mijn horloge wijst halfzeven aan. Dat is midden in de nacht. Zullen wel een paar eekhoorns zijn want die lopen je hier voortdurend voor de voeten.En als het geen eekhoorns zijn, stormt er wel plotseling een kudde wilde zwijnen via de voordeur je Landalhut binnen.Als je mazzel hebt staat je achterdeur open anders heb je echt een probleem. Landal presenteert dat als extra geste voor haar clientèle. Je hoeft er niet eens extra voor te betalen. Behalve als er, wat God moge verhoeden, wat huisraad door de schoorsteen de hut uitvliegt. 

Waar ik van wakker schrok is het gebons op de deur van het huisje naast de mijne. 

Behalve gebonk hoor ik het bronstige getetter van een gorilla. Zal toch niet waar zijn? Jazeker, collega Fröhlich is gearriveerd en de hechte Landal Greenparkfamilie zal het weten. Even later stormt hij mijn bungalow binnen. 
'Dacht dat ik huisje 524 had. Vergeten dat het 523 was. Die mevrouw van hiernaast keek een beetje chagrijnig,',  hijgt  Fröhlich. 
' Ze keek verdomd kwaad vanwege mijn aanhoudende gebons op de deur. Daarom stelde ik mij maar voor als een Jehova getuige. Gaat er wel in, op de Veluwe, dacht ik. Niet dus. Ze begon meteen met eikels te gooien.' 

'Kom even tot the point, Fröhlich, waarom stoor jij mij hier midden in de nacht terwijl ik geniet van een wel verdiende vakantie? '
'Omdat jij vlak bij het Dolfinarium in Harderwijk zit. En ik kreeg gister een telefoontje van de directeur van een mega groot bedrijft , ene meneer van der Taxx, die over wil stappen naar ons accountantskantoor. Hij wil afspreken in het Dolfinarium. Hoor jij ook bij te zijn als mede vennoot.

En Dolfijnen zijn leuke beestjes.  Een kaartje kost "maar" een euro of dertig.'

'Daar kan een gemiddeld bijstandsgezin een maand van rondkomen,'Fröhlich!'
'Daarom reken ik nog steeds in guldens, van Gellekom. Valt het weer mee als je terugrekent in euro's. '

Tegen dergelijk logica ga ik niet in

We moeten een soort koepelgebouw binnen waarin een groot zwembad. Daaromheen tribunes. Zit helemaal vol. Je kunt wel zien hoe slecht het gaat in ons land.  Fröhlich zit naast een kerel met een stropdas om en een colbertje met een vestje. Ik moet me wel heel sterk vergissen als die niet bezig is met een gedwongen motivatiecursus van zijn baas. Teambuilding in het dolfinarium. Er is voor minder gestaakt. 

De man vraagt aan Fröhlich of hij dolfijnen ook van die spirituele dieren vindt. 
Fröhlich kijkt hem ongewoon lang aan  'Tja,', zegt hij dan. 'Persoonlijk zie ik een vis liever op mijn bord. Het liefst gefileerd. Had ik eigenlijk beter kunnen doen van die 30 euro die ik nu betaald heb.'.
De man kijkt hem geschokt aan. 'Dat zijn dolfijnen meneer!,' zegt hij hakkelend van boosheid. 'Dat zijn geen vissen, dat zijn zoogdieren.'
'Koeien zijn ook zoogdieren, ja!,' dramt Fröhlich met zijn gebruikelijke logica door. 'Die belanden ook uiteindelijk op mijn bord. Of zie jij wel eens een spirituele koe in een kerk zitten? Zou kunnen hoor. We zitten hier wel op de Veluwe. Daar kun je alles verwachten.'

Gelukkig begint de “show”. Zal best indrukwekkend zijn maar ik zie die dolfijnen toch liever vrij in de oceaan zwemmen. Ik vraag aan Fröhlich waar hij heeft afgesproken met heer Van der Taxx '

De man naast Fröhlich draait zijn hoofd naar ons toe:'zijn jullie soms van dat accountantskantoor??  Grote grutten, met mensen zoals jullie ga ik echt geen zaken doen!' En na die woorden gaat hij op zoek naar een andere plek. 
Ik kijk Fröhlich lang aan. Heel erg lang.'Ik hoef  het omzetverlies toch niet in cijfers uit te drukken he, Fröhlich?'

Fröhlich zwijgt even. Staart naar een opspringende dolfijn. De druppels sproeien in het rond.

Dan zegt hij zuchtend; 'Tja van Gellekom, we kunnen hier duidelijk spreken over een gevalletjes Taxx Free..'

Megalomaan

Op ons accountantskantoor heb ik de tv aan staan. Gewoon om op de hoogte te blijven van  het nieuws.

Collega Fröhlich, die mijn kamer komt binnenlopen, kijkt naar de tv en wijst op het scherm. Een stel langlaufers in Zwitserland bewegen zich wankelend over een sneeuwvlakte. ‘Kijk, die gekken gaan,’ zegt Fröhlich.’

‘Ja,’ zeg ik.  ‘Ik snap niet waarom die mensen niet gewoon gaan skiën.Dan ga je veel sneller.’

‘Dat zie je verkeerd, van ‘Gellekom. Langlaufers zijn nu eenmaal mensen die zich te goed voelen voor hellingen.’

Ik geef hier geen reactie op en zie het beeld op tv wisselen: De Amerikaanse media maken zich niet druk. Peilingen wijzen uit dat Trump over vier jaar niet herkozen zal worden. Ik kan niet nalaten een zucht van verlichting te slaken. Maar niet heus.

Dan iets over Termunterzijl. Het zal niet. In het plaatselijke blijf-van-mijn-lijf-huis heeft Machteld op de Kruk (19) vingerverf uitgedeeld aan alle kinderen die in dat huis verblijven. Machteld, die als vrijwilligster in het blijf-van-mijn-lijf-huis werkt, hielp de kinderen hun namen op de muren te schilderen.

‘s avonds doken diverse vaders van de kinderen, die hun kinderen al maanden niet meer gezien hadden, op bij het huis. Er werden diverse liederen gescandeerd waarin het woord fuck centraal stond en er waren spandoeken met teksten als: BLIJF-VAN-MIJN-WIJF.Het blijf-van-mijn-lijf-huis heeft Machteld voorlopig op non-actief gezet.

Volgende onderwerp:Iets over de maan. Het zal weer jaren duren voor de maan weer als supermaan kan worden waargenomen. ‘Tja, is het commentaar van Fröhlich die net een hele gevulde koek in zijn mond propt, ‘zo langzamerhand mogen ze met al die aandacht voor die supermaan wel uitkijken dat het geen megalomaan gaat worden’

Het journaal komt met het laatste onderwerp: de intocht van Kinderklaas en zijn schoorsteenveeg schandknapen. Dat geloof ik wel en ik zet de tv uit. Fröhlich slikt zijn koek door en zegt: Ik heb nog overwogen om naar de intocht te gaan, maar ik wil iets met minder agressie en gedoe dus ga ik met de kids  nu naar FC Utrecht - Ajax....

Die humor van Fröhlich. Je went er gewoon niet aan.

Betekenis voor de wereld

Voorzichtig leg ik mijn nieuwe cd op mijn bureau op ons accountantskantoor. Collega Fröhlich pakt hem belangstellend op:’ Leonard Cohen? Ken ik die snuiter?’
‘Snuiter??, iets meer respect, Fröhlich. We hebben het hier over een van de grootste artiesten van de afgelopen eeuw. Hij is onlangs overleden. Maakte schitterden songs. Heeft veel betekend voor de wereld.’
‘O-k-éééé,’ zegt Fröhlich met een overdreven lang vasthouden van de laatste klinker.
‘Veel betekend dus? Even om het op een rijtje te krijgen, van Gellekom. Als , ik noem maar een wereldartiest die vreselijk veel betekent voor de mensheid, Frans Bauer onverhoopt mocht overlijden, dan koop jij meteen zijn monsterhit “heb je even voor mij”. Moet ik het zo zien?’

Hij pakt de cd weer op en kijkt naar de foto van Cohen. ‘Raar hoedje, heeft hij op,’ zegt hij peinzend. ‘Ik zal je iets vertellen, van Gellekom.’
‘Ogenblik, Fröhlich, voor je begint met je doorgaans uren durende monologen over niets, zal ik even voor een week proviand inslaan.’
Fröhlich gaat gewoon door: ‘Laten we het hebben over betekenis voor de wereld, van Gellekom. Schuin tegenover mij, en dan rechtsaf de brug over en dan nog een kwartier lopen, woonde een oom van mij. Hij was loodgieter. Had ook zo’n hoedje op als Cohen. Hij verdiende dertigduizend euro per jaar. Als hij mazzel had. Deze oom heeft pas echt betekenis voor de wereld want als mijn riool lekte, maakte hij dat. Maakte hij het niet, dan had ik een probleem. En dat gold voor al zijn klanten. Als Cohen,daarentegen, niet zingt of een cd uitbrengt, komt niemand daardoor in de problemen. Dus…vertel mij maar wie er nou meer betekent voor de wereld.

‘Eh…’
‘Snap je wel van Gellekom. Die oom is vorig jaar overleden. Maar denk jij dat er ook maar iemand op het idee kwam om kopieën van al zijn bekendste gereedschappen aan te schaffen? Met een foto van hem en zijn hoedje erop?’
‘En trouwens, van Gellekom, over Bauer gesproken, die is inderdaad zeer belangrijk voor de mensheid.’
‘Hoezo’, vraag ik wantrouwend .
‘Omdat Frans Bauer een van de drie wereld artiesten is die NIET het nummer Hallelujah gecoverd heeft.
Ik zet de cd in de speler en luister naar het eerste nummer:” You want it darker” en overdenk de
welbespraaktheid en gevatheid van Fröhlich.
Je accepteert het. Wat moet je anders..

Gebrek aan planning

Collega Fröhlich en ik zitten in één van de vijfsterrenhotel van een cliënt van ons. Deze cliënt bezit een keten van dit soort hotels, en is puissant rijk.

Alleen de ingang al. De apentemmer achter de receptie noemt zich bijvoorbeeld de “lobby ambassador” Ja met zulke namen smaakt de koffie een stuk beter en valt de prijs ad zes euro een stuk makkelijker te verdedigen .
Cliënt, Hankie Lam, maakt intussen zijn entree in een ruitjesbroek en een volstrekt nieuw kapsel. In plaats van de scheiding links zit die nu rechts. En het is geverfd.De man is niet alleen rijk maar het arrogantie peil is even hard met de financiële rijkdom mee gegroeid

‘Kunnen wij even snel ter zake komen, heren? Ik heb namelijk haast en..’
‘Is dat zo ?, vraagt Fröhlich. ‘Gebrek aan planning van uw kant wil anders nog niet zeggen haast van mijn kant,ja! Waar moet u trouwens naar toe? Aan uw ruitjesbroek te zien naar een partijbijeenkomst van de VVD-club.’ Fröhlich heeft van die dagen..
‘Niet dat het je wat aan gaat, maar nee, ik heb een golfafspraak met de burgemeester.’
‘Wie zei ook alweer dat golfen knikkeren is voor rijke mensen die te lui zijn om te bukken? Als u haast hebt moet u even gaan zitten zeiden de Chinezen al, meneer Lam.’

Voor hij kan antwoorden komt de “gerant” naar onze tafel en vraagt wat wij willen “gebruiken”
‘Ik ben geen gebruiker,’ antwoordt Fröhlich. ’Maar meneer Lam blieft wellicht wel een lijntje.’
Geschokt stilzwijgen IJzig ook. Daarom vraag ik maar aan de “gerant” waarom hij handschoentjes aan heeft want zo koud is het toch niet binnen.
‘Dat is voor de hygiëne,’ legt hij uit. ’Want soms raak je per ongeluk het voedsel wel eens aan. Vooral het vlees is erg gevoelig voor bacteriën.’
‘Wat een merkwaardig standpunt,’ zegt Fröhlich. ‘Koeien schijten toch ook over hun eigen vreten?’

Heer Lam is de verstandigste en negeert terecht collega Fröhlich en overhandigt mij een envelopje met inhoud. Lam doet zijn betalingen nogal eens wat “schoorsteenveeg-kleurig gerelateerd” zal ik maar zeggen.
Fröhlich staat op en loopt naar het toilet.

‘Die collega van u, die Fröhlich, wat is dat voor een rare snijboon?,’ vraagt Heer Lam. ‘Ik bedoel maar, met opmerkingen zoals die van hem run je niet erg lang een accountantskantoor.’
‘Maakt voor Fröhlich toch niet uit,’ merk ik op. ’Als het accountantskantoor failliet gaat neemt hij de zaak van zijn vader over. Het werk dat er aan vast zit gaat allemaal automatisch. Hoeft hij weinig aan te doen.’
‘O??? En wat doet zijn vader dan, van Gellekom?’
‘Rentenieren, meneer Lam..’

Van der Slachtmug

Meneer Lam op lijn  één,’  zegt mijn secretaresse Machteld terwijl ik net volop aan het nietsdoen ben achter mijn bureau. Tot overmaat van ramp wandelt mijn compagnon, Fröhlich,  ook nog binnen en gaat aan de andere kant van mijn bureau zitten.

Ik neem op.

‘Lam hier.’

‘Dag Lam hier.’

‘Komiek,’mompelt hij. 'Ik  heb een opdracht voor je. Het onderzoeken van de antecedenten van Aannemer van der Slachtmug. Ik ga over een half uur een mega contract met hem sluiten.’

‘Fijn, Lam hier.  Goed om te weten. Dag Lam hier,’  en ik verbreek de verbinding. Had ik al gezegd dat ik die man tot  op het bot verafschuw? En dat ik hem ,hoewel onze belangrijkste cliënt, liever kwijt dan rijk ben?

Ik kijk naar Fröhlich. ‘Dat was  lam.’

‘Ja, dat had ik al begrepen toen Machteld zei dat Lam op lijn één zat. En dat werd nog eens bevestigd door het feit dat je tijdens het gesprek drie keer ‘Lam’  hebt gezegd. Zulke dingen voel ik haarfijn aan. Daar ben ik goed in.’

‘Hij wil dat ik onderzoek doe naar de cijfers van  Aannemer van der Slachtmug, Fröhlich.’

'En dat vind ik prettig om te weten, omdat?’

‘Jezus Fröhlich, effe wat minder bijdehand, ik vertel je het gewoon.’

‘En dat brengt ons op een interessante vraag, van Gellekom,’

‘Welke vraag?’

‘Of je dat onderzoek gaat doen.’

‘Dat onderzoek naar van der Slachtmug?’

‘Nee, dat onderzoek naar de recente troepenbewegingen in Irak. Komop van Gellekom, wat zit je toch slap te zeveren, man.’

‘Waarom zou ik dat onderzoek niet doen?’

Fröhlich steekt een sigaartje op.’Ik was gister bij de bakker. Vijftien klanten voor me. Maar dat is het waard. Geen enkele andere bakkers assistente weet mijn charme meer op juiste waarde te schatten dan de assistente van deze bakker. Soms is het moeilijk om zo’n groot charmeur te zijn als ik.’

‘Ja, Fröhlich, maar gelukkig lijd je in stilte.’

‘Hoe dan ook, voor mij stond van der Slachtmug. Toen hij aan de beurt was bestelde hij twee ventielen en een binnenband. Vegetarisch graag want ik ben sinds kort vegetarisch gereformeerd,  zei hij. En wij zingen altijd palmen voor het eten.

Zo, zei de bakker assistente toen. Palmen zingen. Wat zijn dat eigenlijk, palmen?

Kortom, van der Slachtmug werd een kwartier later afgevoerd met een ambulance. Snap je waar ik heen wil?’

Dat snap ik en dus bel ik  Lam. Dit moet hij weten. Voor hij dat contract gaat tekenen.

‘Heer Lam, van Gellekom hier. Ik h...’

‘Fijn om te weten van Gellekom hier. Dag van Gellekom hier,’ en hij verbreekt de verbinding.

Fröhlich blaast wat rook uit. ’Je moet toegeven dat hij geestig is ,die Lam.’

Daarna tikt hij wat as op mijn bureau en loopt de deur uit.

Hij heeft maar één schoen aan.

Ik hoor hem aan Machteld vragen waarom zij nog twee schoenen draagt terwijl de mode er slechts één voorschrijft.

Machteld begint , niet onverdienstelijk , te schreeuwen: ‘Stelletje krankzinnige idioten! Ik neem op staande voet ontslag!’

De dag is begonnen.