Totaal aantal pageviews

donderdag 23 februari 2017

ZIEKENHUIS

Collega Fröhlich moet naar het ziekenhuis. Even een scan van z’n buik maken. Ik ga mee op zijn verzoek, als een soort morele steun. Kun je nagaan hoe graag ik Fröhlich mag want als ik ergens een hekel aan heb dan is het aan ziekenhuizen.
In de wachtkamer hangt een tv aan de muur ter grootte van een middelgrote garagedeur. Op het scherm, een enorme grijze vlakte,ergens in Scandinavië of zo, grijze wolken en een van sneeuw vrijgemaakte ijsbaan. Een ijsbaan tot ver na de horizon. Op die ijsbaan een kudde geesteszieke mannetjes op schaatsen die proberen zo snel mogelijk naar de horizon te rijden. Wat doen die gekken daar in Godsnaam? Ik vraag het aan Fröhlich die verstand heeft van geesteszieken. Hij is er zelf namelijk een.


‘Fröhlich  kijkt mij aan:’Dat zijn langgestraften, van Gellekom. Wat zij doen is het uitvoeren van een taakstraf. En wie het eerst bij de finish is, hoeft maar 20 jaar de bak in.’
Voor iemand met last van de buik is Fröhlich  best nog wel ad rem op de  late middag.
Ik kijk nog even hoe sommige schaatsers bijna  hun nek breken en met gebroken ellebogen gewoon door schaatsen. Twintig jaar bak is vast en zeker een aantrekkelijke prijs.
Ik zap weg van deze depressieve beelden in een nog depressievere omgeving en kom terecht in tijd voor MAX. Een soort talkshow voor de oudere medemens. Ik vraag aan Fröhlich of hij dit wil zien en hij zegt peinzend: ‘is dat MAX niet? die omroep voor niet terzake doende mensen?’ Gelukkig wordt Fröhlich meegenomen door een soort zuster, naar de behandelkamer.


Op het scherm intussen een mannetje met alleen zijn hoofd in beeld. Hij geeft aanwijzingen aan de niet terzake doende oudere medemens over de plaats waar hij zich bevindt. De oudjes moeten dat dan kennelijk raden. Misschien krijgen zij een prijs als ze winnen. Een dag naar de rollator- rennen in Termunterzijl bijvoorbeeld.
Ik vraag mij toch af waarom die man dit elke dag doet; aanwijzingen geven in welke plaats in Nederland hij zit. Is dit werk?  Waarschijnlijk werd hij op een slechte dag wakker en dacht; ik ga voortaan elke dag met mijn kop op het tv scherm, aanwijzingen geven waar ik ben.
Dat zijn kleinkinderen hem over dertig jaar vragen, wat moest u daar voor leren opa? om dat te kunnen?


Fröhlich  komt terug gelukkig, zodat wij deze ongekend depressieve ziekenhuisvertoning kunnen verlaten. Hij wijst op een volledig kale man die ons tegemoet loopt. ‘Kijk,’ zegt hij, ‘die vent durft niet voor zijn gehaardheid uit te komen, zie je dat van Gellekom?’
Ik zucht, kennelijk viel zijn buik achteraf wel mee..

maandag 20 februari 2017

Rookworsten


Er zijn van die dagen dat alles verkeerd loopt. Dit is zo’’n dag. Het begint al in de supermarkt, waar ik ben op verzoek van de buurman die twee rookworsten nodig heeft. Omdat ik zelf geen vlees eet heb ik geen idee waar die dingen liggen. Ik zoek mij een bult bij de vleeswaren maar geen rookworsten. Dus vraag ik aan een medewerker waar die worsten liggen.’Bij de hagelslag,’ zegt hij vriendelijk lachend. Bij de hagelslag. Maar natuurlijk. Dat ik nou niet begrijp dat dat de enige logische plek is waar je rookworsten neerlegt.


Ik leg er twee in mijn mandje waarna een van mijn overbuurvrouwen mij op mijn schouder tikt. “Hee, van Gellekom, ik dacht dat jij geen vlees at hihihihihi.’
Vooral dat hihihihihihi, dat doet het em. Ik heb geen zijn om voor de duizendste keer te moeten uitleggen dat ik niks eet wat een gezicht heeft dus gebruik ik een andere variant: Fluisterend en schichtig om mij heen kijkend ,zeg ik; ‘tampons helpen niet meer….begrijp je wel..’ En ik geef haar een knipoog.
Verbijstering, boosheid en angst strijden om de voorrang. Boosheid wint. Ze beent snel naar de uitgang.


Ook ik loop naar de uitgang waar de kassa’s staan opgesteld en leg de worsten op de lopende band. De cassiere pakt de worsten en kijkt naar mij. ‘Hallo,’begroet ze mij.  ‘ik ben een vriendin van uw dochter. U eet toch alleen maar vis? Geen vlees toch?’
Ik zucht: ‘Ja, weet je ik wil niet altijd maar weer aan viscriminatie doen, daarom koop ik af en toe een worst. Maar wees gerust hoor. Ik gebruik ze uitsluitend om gaten in mijn muur mee dicht te plamuren. Ze kijkt. Adem ingehouden. En besluit om te lachen. Besmuikt. Niet echt gemeend, maar het is iets.

Snel verlaat ik het pand. Op weg naar de naar een volgende winkel en ik smeek God op mijn blote knieën dat deze dag snel voorbij zal gaan