Fröhlich vraagt om welke klant het gaat.
‘Geen idee, Fröhlich,’ zeg ik opgewekt. ‘Ik heb alleen zijn hobby onthouden. Daar had hij het over aan de telefoon. Het heeft iets te maken met het fabriceren van houtskookrubbings van grafzerken. Help mij eraan te herinneren dat ik hem er naar vraag.’
Om de tijd te doden zet ik een cd op. Zestiger jaren shit maar goed, je moet wat.
‘Kan die herrie uit?,’ vraagt Fröhlich op zijn gebruikelijke vriendelijke manier
Dus zet ik de muziek op stadionsterkte. ‘Dit is Wooly Booly van Sam the Sham and the Pharaos, Frohlich. Heb je niet opgelet op school?’
Fröhlich zucht en doet zijn jas uit waardoor wij geconfronteerd worden met een fel rood Noors vest en Sam the Sham twee noten overslaat.’
“Luister Fröhlich,’ zeg ik "geduldig", ‘We zijn op weg naar een klant, ja. We zijn, en dat benadruk ik hierbij, niet op weg om ergens te poseren voor een Noors breipatroon.’
Fröhlich zucht weer en vraagt of ik een pepermuntje wil terwijl ik naar het volgende nummer op de CD klik. Clifff Richard nu (Klef, voor intimi). The young ones. 'Lekker actuele titel hè, Frohlich, gelet op de recente beschuldigingen van pedofilie van heer Richard? Gelukkig werd hij vrijgesproken want here Richard is zo rein als God zelf. Sterker nog. Wanneer here Richard sterft, loopt hij direct naar God's troon onder de woorden: 'weet u wel dat u op MIJN plaats zit. Maar toch.....die titel hè, the young ones.. Ik weet het niet.'
Fröhlich zwijgt even en zegt dan: ‘er bestaat een woord voor jou, van Gellekom.’
Ik krijg er een beetje genoeg van. Wij rijden door een wijk ergens in een plaats dat Fiemel heet. Godbewareme.
Een straat met flats met rare balkons. Mensen die thee drinken op balkons met uitzicht op mensen die op andere balkons thee drinken. Waar gaat het nog over.
Fröhlich vraagt of ik wil stoppen bij de dameskapper die wij net passeren. Hij moet even plassen en heeft honger (?)
Dus stop ik bij de dameskapper en wij stappen uit.
Binnen bestelt Fröhlich een portie matseballen en gehakte haring op een bedje van geraspte mierikswortel. Die humor van Fröhlich. Hij zou zalen kunnen vullen.
De kapster kijkt onbewogen naar Fröhlich: ‘U heeft een ouwemannen-lucht om u heen hangen, wist u dat? ,’ zegt ze dan. ‘Het ruikt naar beschimmelde zemelen.’
Frohlich zwijgt even. Verslagen op woorden in Fiemel. Kom schat, het was maar een geintje hoor’, lacht hij .Dan vraagt hij of er ergens hier in Fiemel een snackbar is.
Kapster trekt haar neus op: “Dat hebben we wel, ja maar laat die man daar,’ en ze wijst op mij en mijn recent aangekochte parka, ‘ zijn kamelendekje uittrekken want de snackbar-eigenaar is allergisch voor de meur die er vanaf komt. En die grijze vlekken daar, op zijn mouw, zijn dat vlekken waar je over moet biechten?’
En zijn Noorse trui dan?,' stamel ik geschokt. En ik wijs op de potsierlijke uitdossing die Fröhlich een trui noemt.
Fröhlich zwijgt. En de dameskapster zwijgt.
Ik zwijg ook. Wat moet je in Godsnaam zeggen in zo'n geval.
Fiemel....of all places..
En geloof me, het bestaat echt. Kijk maar op de kaart..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten