Terraspolitie

Op weg naar Brussel met collega Fröhlich voor ons accountanatskantoor.

Terwijl het zweet alle kanten bij mij naar beneden stroomt, houdt Fröhlich de conversatie gaande met hoogstaande discussiepunten als; ‘kun jij je raampje ook niet dichtdoen, ik ben een beetje rillerig,’ en, ’verdorie, die tocht kruipt langs mijn benen omhoog.’

De file lost op en ik scheur de snelweg af. Even bijkomen in een café. Met bier of zo. ‘Fijn, van Gellekom,’ zegt Fröhlich. ‘Kan ik even wateren’

Wateren? O je bedoelt zeiken? Man waar haal je het vandaan??  In deze hittegolf met temperaturen van boven de 10 graden, loopt bij mij  alles mijn poriën uit.’

‘Ja, dat is ook te ruiken, van Gellekom.

Het plaatsje, waar ik niet dood zou willen worden gevonden, heeft alle benodigdheden om te overleven. Kruitvaten, Rukpleisters , Hema’s en Lidl’s. Op het terras met luifel bestel ik karnemelk. Naast mij twee hard pratende vrouwen van tegen de veertig. De shopgeneratie, zeg maar. Aan mijn andere kant ,twee amechtig hijgende bejaarden, zwetend uit alle gaten Hier wil ik oud met je worden, van Gellekom,’ bromt Fröhlich, tevreden drinkend.

De twee vrouwen hebben het over de open wonden van een achternicht van de achterbuurvrouw. Na een kwartier weten we dat de hele straat terminaal is. Mijn karnemelk smaakt niet meer. Ik kijk Fröhlich aan: ’Hoe heet die stichting ook alweer, waar wij heengaan?’

‘De stichting terraspolitie, van Gellekom.’ Fröhlich heeft maar één woord van mij nodig.

Stilte.

Behalve het gegorgel van de bejaarden naast ons. ‘En wat moeten wij er ook alweer doen?’

‘Niks bijzonders, van Gellekom. Een paar nieuwe doelstellingen formuleren welke wij als speerpunten van het stichtingsbeleid kunnen toevoegen.’

‘O ja? Weet ik niets van. Welke speerpunten dan?’

‘Bij de wet, het oeverloze gezeur van vrouwen op een terras, over medische bloopers, verbieden. ‘

Hij heet niet voor niets Fröhlich. Zo ziet hij er uit en zo praat hij ook. Maar het lukt. De vrouwen staan boos op en lopen het terras af terwijl ik tevreden DE zomerhit van 1974 ,Dokter Bernhard, neurie. Hun plaats wordt ingenomen door twee mannen. ‘Hoe is het met je nicht?,’ vraagt de één.

‘Uitgezaaid,’ zegt de ander.Wordt een onzekere toekomst voor haar.’

‘Hoe oud is ze?’

‘Zesennegentig!’

Zesennegentig! Onzekere toekomst. Ik neem nog een slokje. Fröhlich ook.

De rochelende bejaarden ook. De shopgeneratie duikt kankerend de HEMA in. Een thermometer geeft zuchtend het gelijk van Paulusma aan: Heet weer en nu en dan erg warm...