Altijd weer Wiebe

Mijn buurman Wiebe lijdt aan het schriftelijke syndroom van Gilles de la Tourette. Hij wordt steeds onberekenbaarder en scheldt iedereen de huid vol. Liefst per mail.
Dat begon al in zijn jeugd. Wiebe wist van toeten noch blazen, volgens zijn leraar scheikunde. Wilde hij onmiddellijk een trompettist worden in een gemengd mannenkoor.Nu pas zie ik het verband. En langs welke banen hij dacht in die tijd.

Hetzelfde had hij toen hij van zijn vader een bijbaantje moest zoeken. Ook toen nam Wiebe dat letterlijk en solliciteerde als Imker bij een bijenteler.

Toen Wiebe net zijn rijbewijs had ging hij drie keer per dag tanken. Vond hij lekker, die slang in zijn tank proppen. In die tijd vroeg ik altijd om een reden. ‘Omdat ik sinds kort autoseksueel ben,’ antwoordde hij dan. Je wende er nooit aan.

Vorige week nog was Wiebe bij de HEMA. Zag hij dat zijn auto, die voor de deur stond, gestolen werd. Wiebe rende naar buiten en begon als een bezetene te schrijven. ‘Jezus, Wiebe, bel de politie, man in plaats van als een idioot te gaan schrijven,’ riep ik.

Wiebe schreef gewoon door en schreeuwde; ‘lul niet van Gellekom. Ik noteer zijn kenteken zodat ik het niet vergeet, ja…!’

Ik had het kunnen weten maar toch..

Van een jaar geleden herinner ik mij nog dat Wiebe net gescheiden was. Hij nodigde mijn collega Fröhlich en mij uit om in zijn nieuwe appartement te komen eten.

Fröhlich had gekookt. Kostte hem twee uren. Een maaltijd met veel vis en ingewikkelde vlees composities.

Ineens , net toen het geheel op tafel stond, pakte Wiebe zijn mobiel, deelde ons doodleuk mee dat hij ineens geen vlees en vis meer at en belde een afhaaltuincentrum. Bestelde hij een ritueel geslachte vegetariër.

Daarna hielden wij dat in ons achterhoofd. Je kreeg er gewoon geen grip op.

Nadat Wiebe twee en een half uur gescheiden was, had hij, naar eigen zeggen, genoeg van het alleen zijn. Zag hij ergens op een site een advertentie: Gezocht:Man, vrolijk.Geen rugzak. Maakte Wiebe meteen een afspraak.Ging erheen met een plastic tas van Albert Heijn en een feestneus.

Wij waren toch opgelucht dat de afspraak slechts vijf minuten stand hield.

Je wist dat het eraan zat te komen en toch altijd weer die verbazing.

Je accepteert het. Er zit weinig anders op...