Wiebe's opname

Mijn buurman Wiebe, lijdend aan het schriftelijke syndroom van Gilles de la Tourette, waardoor hij vooral via email mensen de huid vol scheldt is sinds vanmorgen tijdelijk opgenomen in een inrichting voor verwarde mensen.

Psychologen wijten zijn verwarring aan een langdurig trauma met betrekking tot zijn vader, die hem in de steek liet toen Wiebe nog maar 34 jaar was.

Daar zit wel iets in. En zet wat zaken in een begrijpelijke context. Vorig jaar nog reed Wiebe met een truck de plaatselijke drogist binnen op vaderdag en ramde een wand met Old Spice tegen de vlakte. Nu begrijp je dat beter.

Twee maanden geleden eiste Wiebe dat ik met hem meeging naar Ikea. Hij had gehoord dat zijn vader nog leefde, ergens in een plaats dat Puffemanshoeve heet en is gelegen in de  Driehoek ; Aartselaar, Kontich en Reet in België, ook wel de Anale Driehoek genoemd, maar dat geheel terzijde.

Wiebe wilde nu, in verband met de naderende nieuwe kennismaking een nieuw bed kopen voor zijn vader.

Toen de verkoopster aan Wiebe vroeg wat soort bed Wiebe in gedachte had, antwoordde hij op zijn gebruikelijke innemende manier:’ wat dacht je zelf teef!  Een sterfbed natuurlijk!! Wat dacht je anders!!’

Je gaat nu toch anders kijken naar zo’n opmerking.

Gisteren nog, Wiebe’s w.c was volledig verstopt Dat loste hij op door 28 liter neusdruppels in de plee te kieperen en door te trekken. Dat logische denken heeft Wiebe van zijn moeder die ooit wiskundige was voor ze met Wiebe's vader trouwde.
Omdat Wiebe’s vader ooit loodgieter was geweest snap je ook beter waarom hij zo’n probleem nu op deze manier oplost.

Dat Wiebe’s vader in Wiebe’s vroege jeugd ook bakker is geweest maakt het nu duidelijker waarom Wiebe twee jaar geleden 19 containers met zelfrijzend bakmeel bij de bushalte zette en ze een goede reis wenste. Wij keken daar niet meer van op want je wende aan dat logische redeneren van Wiebe.

Vorige week stonden mijn collega Fröhlich en ik voor mijn deur, op het punt om naar binnen te gaan. Ineens rende Wiebe zijn huis uit en mijn tuin in. ‘Kijk!’, schreeuwde hij. Zie je dat het veel minder helder is dan 63 jaar geleden!!! Zie je het, stelletje Uilenzeikerds!!!

Wij moesten toen met hem mee schreeuwen naar de mist. En dat deden we gewoon. Wij wisten niet beter. Nu accepteer je dat.

Morgen gaan wij hem bezoeken. Wij houden ons hart vast..